خ- خداوند مى‌فرمايد:

أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ قِيلَ لَهُمْ كُفُّوا أَيْدِيَكُمْ وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ فَلَمَّا كُتِبَ عَلَيْهِمُ الْقِتَالُ إِذَا فَرِيقٌ مِنْهُمْ يَخْشَوْنَ النَّاسَ كَخَشْيَةِ اللَّهِ أَوْ أَشَدَّ خَشْيَةً وَقَالُوا رَبَّنَا لِمَ كَتَبْتَ عَلَيْنَا الْقِتَالَ لَوْلا أَخَّرْتَنَا إِلَى‌ أَجَلٍ قَرِيبٍ قُلْ مَتَاعُ الدُّنْيَا قَلِيلٌ وَالآخِرَةُ خَيْرٌ لِمَنِ اتَّقَى‌ وَلَا تُظْلَمُونَ فَتِيلًا [1].

«آيا نديدى كسانى را كه به آنها گفته شد: (فعلًا) دست از جهاد برداريد و نماز را برپا كنيد؛ و زكات بپردازيد، ولى هنگامى كه فرمان جهاد به آنها داده شد، جمعى از آنان، از مردم مى‌ترسيدند، همان گونه كه از خدا مى‌ترسند، بلكه بيشتر. و گفتند: پروردگارا! چرا جهاد را بر ما مقرّر داشتى‌؟ چرا اين فرمان را تا زمان نزديكى تأخير نينداختى‌؟! به آنها بگو: سرمايه زندگى دنيا ناچيز است و سراى آخرت، براى كسى كه پرهيزكار باشد، بهتر است. و به اندازه رشته شكاف هسته خرمايى، به شما ستم نخواهد شد.»

سياق اين آيه، ميعاد، وقت جهاد و جنگ را مشخّص كرده است و براين اساس جايز نيست بر اساس هوى و هوس و يا خواست تندروها به جنگ برخاست بلكه هنگام ضرورت و مصلحت عمومى بايد تن به جنگ داد، و در غير اين هنگام بايد به خودسازى معنوى به وسيله برپاكردن نماز و پرداختن زكات اهتمام ورزيد.

هفتم- فرمانبرى در مسايل سياسى:

الف- امّت در صلح، آن گونه كه در جنگ، و در امنيّت، همچون گاه ترس و هراس، بايد به رهبرى مشروع رجوع و به رهنمودهاى او توجّه كنند و نبايد به اظهار نظرهاى ساده انگارانه و يا پرداختن به اعمال بيهوده و بى‌خردانه مبادرت ورزند. خداوند متعال مى‌فرمايد:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَاتُقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيِ اللَّهِ وَرسُولِهِ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ‌ [2].

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! بر خدا و پيامبر او پيشى مگيريد و از خدا بترسيد، زيرا خدا شنوا