مى‌بينيم كه برخى از ايشان به صرف دورىِ راه دروغ مى‌گويند، و سوگند مى‌خورند كه نمى‌توانند براى جهاد بيرون بروند؛ به همين خاطر از رهبرى پيروى نمى‌كنند.

چ- اطاعت راستين هنگامى است كه موضع اتّخاذ شده، با منافع شخصى و هوى و هوس در تضاد باشند، لذا توانگران، پيوسته از پيامبران اجازه مى‌خواستند كه در جنگ شركت نكنند و در كنار كسانى كه در جنگ شركت نمى‌كنند قرار گيرند و اين با حقيقت اطاعت و فرمانبرى ناهمسوست و حتّى مى‌توان آن را با حقيقت ايمان، منافى دانست. خداوند مى‌فرمايد:

وَإِذَا أُنْزِلَتْ سُورَةٌ أَنْ آمِنُوا بِاللَّهِ وَجَاهِدُوا مَعَ رَسُولِهِ اسْتَأْذَنَكَ أُولُوا الطَّوْلِ مِنْهُمْ وَقَالُوا ذَرْنَا نَكُن مَعَ الْقَاعِدِينَ‌ [1].

«چون سوره‌اى نازل شد كه به خدا ايمان بياوريد و با پيامبرش به جنگ و جهاد برويد، توانگرانشان از تو رخصت خواستند و گفتند: ما را بگذار، تا با آنهايى كه بايد در خانه نشينند در خانه بنشينيم.»

ح- اطاعت، موجب رستگارى و راه رسيدن بشر به رحمت الهى است، ليكن برخى تصميمشان به سستى گراييد لذا از همين رو ادّعاى اطاعت از پيامبر مى‌كنند، ليكن دروغ مى‌گويند. خداوند مى‌فرمايد:

وَمَن يُطِعِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَخْشَ اللَّهَ وَيَتَّقْهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْفَائِزُونَ* وَأَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمَانِهِمْ لَئِنْ أَمَرْتَهُمْ لَيَخْرُجُنَّ قُل لَّاتُقْسِمُوا طَاعَةٌ مَّعْرُوفَةٌ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ‌ [2].

«و هركس خدا و پيامبرش را اطاعت كند و از خدا بترسد و از مخالفت فرمانش بپرهيزد، چنين كسانى همان پيروزمندان واقعى هستند. آنها با نهايت تأكيد سوگند ياد كردند كه اگر به آنان فرمان دهى‌، (از خانه و اموال خود) بيرون مى‌روند (و جان را در طبق اخلاص گذارده تقديم مى‌كنند)؛ بگو: سوگند ياد نكنيد؛ شما اطاعت خالصانه نشان دهيد كه خداوند به آنچه انجام مى‌دهيد آگاه است.»