به شب خلاف آنچه مى‌گويى انديشه‌اى در دل مى‌پرورند و خدا آنچه را در شب در خاطر گرفته‌اند مى‌نويسد، پس از ايشان اعراض كن و بر خدا توكّل كن كه او كارسازى را كافيست.»

اين آيه مفهوم اطاعت از رسول را در اطاعت قلبى و عمل مى‌داند.

ب- خداوند مى‌فرمايد:

... وَإِنَّ رَبَّكُمُ الرَّحْمنُ فَاتَّبِعُونِي وَأَطِيعُوا أَمْرِي‌ [1].

«... پروردگار شما خداى رحمان است از من پيروى كنيد و فرمانبردار من باشيد.»

اگر پيامبران و امامان بوسيله روح‌القدس از خطا و اشتباه حفظ نمى‌شدند، فرمانبرى مطلق از ايشان، با اطاعت خدا ناهمسو بود، زيرا آنها دراين صورت به چيزى فرمان مى‌دادند كه مخالف امر الهى است. حال آنكه از خدا دور است كه فرمان به اطاعت از كسى دهد كه با امر او مخالفت مى‌كند.

همچنين در حديثى از امام صادق عليه السلام، كه اين امر را تبيين مى‌كند مى‌خوانيم:

«نيكوكارى به والدين واجب است، پس اگر آنان مشرك باشند، شما از آنها، و نيز از غير آنها در معصيت خدا فرمان نبريد، زيرا نبايد از هيچ مخلوقى، در راه معصيت خداوند، اطاعت نمود. و انبياء و جانشينان، گناهى ندارند، زيرا آنها معصوم و مطهّر هستند. [2]»

چهارم- فرمانبرى و تقوى:

الف- خداوند مى‌فرمايد:

... فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَصْلِحُوا ذَاتَ بَيْنِكُمْ وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِن كُنتُم مُؤْمِنِينَ‌ [3].

«... پس اگر از مؤمنان هستيد از خداى بترسيد؛ و خصومتهايى را كه در ميان شماست، آشتى دهيد و از پيامبرش فرمان بريد.»