اختلاف و شكست و درپىِ آن شكيب ورزيدن هنگام رويارويى با دشمن از حقايق فرمانبرى و اطاعت مى‌باشد. از همين روست كه ثروتمندان از صحنه جنگ مى‌گريزند و طالب آنند كه با قاعدين (آنها كه از جهاد معافند) بمانند و برخى ديگر به دروغ، سوگند مى‌خورند تا از فرمانبرى، شانه خالى كرده باشند.

فرمانبرى در انتخاب وقت جنگ نيز تجلّى مى‌يابد، چه برخى به جنگ پيش از فرارسيدن وقت آن، اقدام مى‌كنند.

بدين ترتيب ما بايد در انتظار دستورهاى رهبرى در همه امور باشيم، و اگر خبرى از سوى فاسقى به ما رسيد بر ما روا نيست كه آن را از سر جهل به ديگران برسانيم، بلكه بايد امر پيامبر خدا را انتظار كشيم كه اگر او از ما پيروى كند، ما گرفتار سختى و دشوارى خواهيم شد. (بلكه وظيفه ماست كه او را اطاعت كنيم).

همچنين روا نيست كه امرى از امور مربوط به جنگ و صلح را پيش از ارائه آن به پيامبر براى آگاهى از تصميم ايشان، پراكنده سازيم.

همچنانكه اطاعت پيامبر در سياست و جنگ واجب است، در مسايل مربوط به اقتصاد نيز (همچون پخش و توزيع صدقات پس از گردآورىِ آن به دست ايشان) فرمانبرى وظيفه ماست، و همچنين در امور مربوط به في‌ء بايد از پيامبر، پيروى كنيم.

و نيز بايد در مسايل مربوط به قضاوت فرمانبرى در پيش گيريم، آنجا كه بدون هيچ گونه حرجى بايد در برابر قضاوت پيامبر سر تسليم فرود آوريم، همچنانكه در اختلافات بايد نزد او داد خواهى كنيم.

سرانجام فرمانبرى رستگارى بزرگى خواهد بود كه مؤمن را به پيامبران، صدّيقان و شهداء مى‌پيوندد و اهداف او را تحقّق مى‌بخشد و خداوند اجرى نيكو بدو مى‌دهد، در حالى كه عاقبت جدايى و ستيزه جويى با پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله كيفر شديد و عذاب دردناك، شكست، خوارى و در نتيجه خنثى شدن كارها خواهد بود.

اينها همگى بينشهايى هستند كه ما از آيات اطاعت، استفاده مى‌كنيم. امّا تفصيل سخن به شرح زيرا است: