بخش سوم- فرمانبرى از خدا، وسيله برتر

فرمانبرى از خدا و رسول حقيقتى از حقايق تسليم و ميراث ايمان و راه رسيدن به رحمت الهى است. از مظاهر فرمانبرى از رسول خدا پاسخ دادن به وى، دورى كردن از روى برتافتن از او، شناخت تكاليف او (مانند دعوت به دين خدا) و تكاليف مردم (مانند اطاعت و پيروى از پيامبر) و دريافت اينكه تنها وظيفه پيامبر رساندن پيام آشكار است مى‌باشد. فرمانبرى شرط قبول اعمال مؤمن است (اين در مسايل مربوط به زندگى از جنگ گرفته تا صلح بسيار مهم مى‌باشد) آن همان گونه كه بر مردان واجب مى‌باشد بر زنان نيز واجب است.

پيروى از رسول، دليل دوست داشتن خدا و رسول اوست و خداوند، كافران را (كه به مخالفت رسول خدا برمى‌خيزند) دوست نمى‌دارد.

روا نيست ميان خدا و پيامبرانش جدايى افكنده شود. در واقع فرمانبرى از رسول، همان تقوى است و اگر تقوى در امور ثابت شرع، بر قرار است پس فرمانبرى ضمانت عمل به ارزشهاى الهى در متغيّرات زندگى از امنيّت گرفته تا ترس مى‌باشد و به همين سبب، در آيات بسيارى، فرمان اطاعت از پيامبران پس از امر به تقوى آمده است.

فرمانبرى در بسيارى از امور كه نفس، آن را ناخوش مى‌دارد تجلّى مى‌يابد همچون جنگ (بويژه جنگ خانگى) و خروج فرد از سرزمين خود و استقامت در مبارزه. از سويى روى برگرداندن از جنگ، زيانى است آشكار و از سوى ديگر عدم‌