براى رسيدن به خدا نيست پيروى كنيم، مگر آنچه كه خداوند قرار داده؛ راههايى همچون پيامبر و يا وصى پيامبر، امّا پيروىِ از هر مدّعى خدا و دين، گمراهى عميق خواهد بود.

خداوند مى‌فرمايد:

أَلَا للَّهِ الدِّينُ الْخَالِصُ وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِيَاءَ مَا نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَى‌ إِنَّ اللَّهَ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ فِي مَا هُمْ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ إِنَّ اللَّهَ لَايَهْدِي مَنْ هُوَ كَاذِبٌ كَفَّارٌ [1].

«آگاه باش كه دين خالص از آن خداست و آنان كه سواى او ديگرى را به خدايى گرفتند گفتند: اينان را از آن رو مى‌پرستيم تا وسيله نزديكى ما به خداى واحد شوند و خدا در آنچه اختلاف مى‌كنند ميانشان حكم خواهد كرد. خدا آن را كه دروغگو و ناسپاس باشد هدايت نمى‌كند.»

به رغم اينكه آنها ادّعاى نزديكى به خدا مى‌كنند خداوند سبحان آنها را به دروغ و كفر موصوف مى‌دارد، زيرا آنها راه هوى و هوس را در شناخت دين برگزيدند، و امامان و جلودارانى را در برابر خدا برگزيدند كه هيچ برهانى از سوى خدا ندارند.

پ- پيامبر صلى الله عليه و آله وكيل آنها نيست، بلكه خداوند، حافظ آنهاست (از آنها حساب مى‌كشد و بديشان كيفر مى‌دهد). خداوند مى‌فرمايد:

وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِيَاءَ اللَّهُ حَفِيظٌ عَلَيْهِمْ وَمَا أَنتَ عَلَيْهِم بِوَكِيلٍ‌ [2].

«خدا مراقب اعمال كسانى است كه جز او را به دوستى گرفتند و تو وكيل آنها نيستى.»

ت- پس ما بايد با كنار نهادن اختلافات به دين بازگرديم، زيرا خداوند ما را به اين مهم دستور مى‌دهد و مى‌فرمايد:

وَمَا اخْتَلَفْتُمْ فِيهِ مِن شَيْ‌ءٍ فَحُكْمُهُ إِلَى اللَّهِ... [3].

«در هرچه اختلاف مى‌كنيد حكمش با خداست...»

ث- امّا برگزيدن شريكان در برابر امر الهى و داد خواهى به درگاه ايشان، گمراهى محض است، زيرا خداوند مى‌فرمايد: