و چونان روحش در اندامهاى خويش برميد، بر تمام جريانهاى خويش فرمانرواييش بخشيد، و آن را آبشخورى براى لحظه ورود، شفاعت گرى براى دستيابى به آرمان‌ها، پسرى براى روزترس، چراغى براى اعماق گورها، آرامشى براى وحشت‌هاى طولانى‌، و گشايش و راه تنفسى براى جايگاه‌هاى پر اندوه خويش قرار دهيد. چرا كه در برابر پرتگاه‌هايى كه انسان را از همه سو در ميان گرفته‌اند، در برابر ترس‌هايى كه هر آن در انتظارشان است و در برابر آتش‌هايى كه از هر سو زبانه مى‌كشند، اطاعت خداوند، دژى نگاهدار است. و چنگ يازيده به تقوى را سختيهاى زمانه- ازپس بسيار نزديك شدن- دور، وجريانها- پس از گذر تلخيها- شيرين، موج‌هاى خطر- از پس انباشتگى- باز و دشوارى‌ها- پس از آسيب رنج‌ها- آسان مى‌شود، و از پى خشكسالى‌هاى بسيار، ابر كرامت بر او فرومى‌بارد، درپى سركشى، مهر و رحمت بدو مى‌گرايد، و پس از فروخشكيدن، چشمه نعمت‌هايش از نو جوشيدن مى‌گيرد و درپى تك باريدن‌هان، با آن بركتش تندبار و رگبار مى‌شود. [1]»