الف- تقوى از سوى خداوند سبحان است، زيرا خداوند همان كسى است كه مردم را به راهى هدايت مى‌كند كه در آن تقوى در پيش مى‌گيرند و آنها را از عقلى برخوردار مى‌گرداند كه در پرتو آن مى‌توانند پرهيزكارى را به كار بزنند و كسى از آنها را توفيق تقوى مى‌دهد كه خود بخواهد و ما اين را از آيات زير استفاده مى‌كنيم:

1- خداوند، مردمى را كيفر نمى‌رساند مگر پس از آنكه آنچه را بايد از آن بپرهيزند، براى آنان روشن كند. خداوند سبحان مى‌فرمايد:

وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُضِلَّ قَوْماً بَعْدَ إِذْ هَدَاهُمْ حَتَّى‌ يُبَيِّنَ لَهُم مَا يَتَّقُونَ... [1].

«چنان نيست كه خداوند قومى را، پس از آنكه آنها را هدايت كرد (و ايمان آوردند) گمراه كند؛ مگر آنكه امورى را كه بايد از آن بپرهيزند، براى آنان بيان نمايد (و آنها مخالفت كنند)، زيرا خداوند به هر چيزى داناست...»

2- خداوند سبحان در هر نفسى، تباهى و تقوايش را به وديعت نهاده است (اين كه چگونه تقوى را در پيش گيرد و از چه امورى بپرهيزد). خداوند مى‌فرمايد:

وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا* فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا [2].

«سوگند به نفس و آنكه نيكويش بيافريده* سپس بديها و پرهيزكاريهايش را به او الهام كرده.»

3- كسانى كه به سوى خدايشان ره برده‌اند، خداوند براى آنها آشكار مى‌سازد كه در چه امورى تقوى در پيش گيرند و در پرتو فضل الهى توفيق تقوى يابند. خداوند مى‌فرمايد:

وَالَّذِينَ اهْتَدَوْا زَادَهُمْ هُدىً وَآتَاهُمْ تَقْوَاهُمْ‌ [3].

«آنان كه هدايت يافته‌اند خدا به هدايتشان مى‌افزايد و پرهيزكاريشان را ارزانى مى‌دارد.»

چكيده سخن اينكه افزايش تقوى بسته به افزايش روح ايمان است و خداوند