3- از مظاهر احترام به رهبر يكى نيز فروآوردن صدا از سراحترام مى‌باشد كه از نشانه‌هاى تقوى است. خداوند مى‌فرمايد:

إِنَّ الَّذِينَ يَغُضُّونَ أَصْوَاتَهُمْ عِندَ رَسُولِ اللَّهِ أُولئِكَ الَّذِينَ امْتَحَنَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ لِلتَّقْوَى‌ لَهُم مَغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ عَظِيمٌ‌ [1].

«كسانى كه در نزد پيامبر خدا صدايشان را پايين مى‌آورند همانهايند كه خدا دلهايشان را به تقوى آزموده است آنها را آمرزش و مزد بسيار است.»

4- از جمله بزرگداشتهاى رهبر، فرمانبرى از اوست و اينكه مؤمن، از فرمان او سر بر نتابد و عليه او دسيسه نچيند. خداوند مى‌فرمايد:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا تَنَاجَيْتُمْ فَلَا تَتَنَاجَوْا بِالْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَمَعْصِيَةِ الرَّسُولِ وَتَنَاجَوْا بِالْبِرِّ وَالتَّقْوَى‌ وَاتَّقُوا اللَّهَ الَّذِي إِلَيهِ تُحْشَرُونَ‌ [2].

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! اگر با يكديگر نجوا مى‌كنيد، در باب گناه، دشمنى و نافرمانى از پيامبر نجوا نكنيد، بلكه درباب نيكى و تقوى نجوا كنيد و از آن خدايى كه همگان نزد او گرد مى‌آييد پروا كنيد.»

5- همچنين تبرّى از دشمان خداوند، ركن بنيادين جماعت ايمانى است كه هركه آن را از دست بدهد در واقع تقوى را از كف نهاده است. خداوند مى‌فرمايد:

أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَاتَتَّخِذُوا الَّذِينَ اتَّخَذُوا دِينَكُمْ هُزُوا وَلَعِباً مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِن قَبْلِكُمْ وَالْكُفَّارَ أَوْلِيَاءَ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِن كُنتُم مُؤْمِنِينَ‌ [3].

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! اهل كتاب را كه دين شما را به مسخره و بازى مى‌گيرند و نيز كافران را به دوستى بر نگزينيد، و اگر ايمان آورده‌ايد از خدا بترسيد.»

ب- جامعه پرهيزكار؛

جامعه پرهيزكار براساس مساوات در برابر حق، وفاى به عهد، اداى امانت و اصلاح امور فى مابين و سخن استوار، مبتنى است.