2- بدين ترتيب تقوى همان عاملى است كه ميان آتش و چهره انسان در روز رستاخيز، مانع مى‌شود، پس عاملى است نگهدارنده. در دنيا نيز چنانچه آدمى به ستمگرى جبّار گرفتار آيد و راهى جز كتمان مخالفتش با او را نداشته باشد، بايد از او بپرهيزد و خود را با مخفى كارى كامل مصون بدارد تا بتواند از شرّ او در امان بماند. خداوند متعال مى‌فرمايد:

... وَمَن يَفْعَلْ ذلِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللَّهِ فِيْ شَيْ‌ءٍ إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقَاةً... [1].

«... پس هركه چنين كند او را با خدا رابطه‌اى نيست، مگر اينكه از آنها بپرهيزيد (و بخاطر هدفهاى مهمترى تقيّه كنيد)...»

3- نيز مؤمنان از خدايشان مى‌خواهند كه ميان آنها و آتش دوزخ جدايى افكند و عرض مى‌كنند:

... رَبَّنَا آتِنَا فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِي الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ [2].

«... اى پروردگار ما! ما را هم در دنيا خيرى بخش و هم در آخرت، و ما را از عذاب آتش نگه‌دار.»

پس نگهدارى يا همان «وقايه» در اينجا، ريشه واژه‌اى است كه كلمه تقوى از آن مشتق شده است.

پس تقوى صرف ترس نيست، بلكه ترسى است كه شخص را وامى‌دارد عملى در پيش گيرد تا خود را از چيزى كه مى‌ترسد، حفظ كند و يا خود را براى حفظ در برابر ترسش آماده سازد.

4- شايد اين فرموده الهى از همين مقوله باشد كه:

قَالَتْ إِنِّي أَعُوذُ بِالرَّحْمنِ مِنكَ إِن كُنتَ تَقِيّاً [3].

«مريم گفت: از تو به خداى رحمان پناه مى‌برم، اگر پرهيزكار و با تقوى باشى.»