پس از آن با اهل كتاب سخن مى‌گويد و از ايشان مى‌پرسد كه آيا اسلام آورده‌اند و سر تسليم فرودآورده‌اند تا بتوانند به محدوده ولايت الهى ره يابند و به هدايت برسند؟ بدين ترتيب اسلام (تسليم در برابر خداوند يكتا) دعوتى براى وحدت در زير پرچم توحيد شد.

خداوند متعال مى‌فرمايد:

فَإِنْ حَاجُّوكَ فَقُلْ أَسْلَمْتُ وَجْهِيَ للَّهِ وَمَنِ اتَّبَعَنِ وَقُل لِلَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ وَالْأُمِّيِّينَ أَأَسْلَمْتُمْ فَإِنْ أَسْلَمُوا فَقَدِ اهْتَدَوْا وَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا عَلَيْكَ الْبَلَاغُ وَاللَّهُ بَصِيرٌ بِالْعِبَادِ [1].

«اگر با تو به داورى برخيزند بگوى: من و پيروانم در دين خويش به خدا اخلاص ورزيديم به اهل كتاب و مشركان بگو: آيا شما هم به خدا اخلاص ورزيده‌ايد؟ اگر اخلاص ورزيده‌اند پس هدايت يافته‌اند و اگر رويگردان شده‌اند بر تو تبليغ است و بس، و خدا نسبت به (اعمال و عقايد) بندگان، بيناست.»

2- از همين جا در مى‌يابيم كه اسلام، مستلزم پيوستن به گروهى است كه در برابر خدا سر تسليم فرود آورده‌اند و به همين سبب ملكه سبأ آنگاه كه حق را دريافت گفت:

... وَأَسْلَمْتُ مَعَ سُلَيْمَانَ للَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ‌ [2].

«... و اينك با سليمان در برابر پروردگار جهانيان تسليم شدم.»

او دانست كه اسلام، مستلزم رهبرى و گردهم آمدن در يك جامعه است پس به رهبرى سليمان، براى جامعه يكتا پرستان اعتراف كرد.

اساس حكومت پيامبران، اسلام است و چون آنها در برابر خداوند، سر تسليم فرودآوردند (البتّه اسلام آنها پاكتر، پاكيزه‌تر و با صفاتر بود)، رهبرى جامعه به دست آنها سپرده شد. خداوند مى‌فرمايد:

إِنَّا أَنْزَلْنَا التَّوْرَاةَ فِيهَا هُدىً وَنُورٌ يَحْكُمُ بِهَا النَّبِيُّونَ الَّذِينَ أَسْلَمُوا لِلَّذِينَ هَادُوا وَالرَّبَّانِيُّونَ وَالْأَحْبَارُ بِمَا اسْتُحْفِظُوا مِن كِتَابِ اللَّهِ وَكَانُوا عَلَيْهِ شُهَدَاءَ... [3].

«ما تورات را كه در آن هدايت و روشنايى است نازل كرديم. پيامبرانى كه تسليم فرمان بودند