«... بگو: من پيرو چيزى هستم كه از پروردگارم به من وحى مى‌شود و اين حجّتهايى است از جانب پروردگارتان و رهنمود و رحمت است براى مردمى كه ايمان مى‌آورند.»

3- بدين ترتيب دعوت پيامبر از مردم به سوى خود نبوده است، بلكه اين وحى الهى است كه پيامبر، مردم را به سوى آن فرامى‌خواند و او نخستين كسى است كه اسلام آورده و اوّلين عابدان به شمار مى‌رود و بايد او را كسى شمرد كه بيش از هر كسى از عذاب بزرگ الهى در صورت عصيان و گناه مى‌هراسد. خداوند مى‌فرمايد:

وَإِذَا تُتْلَى‌ عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا بَيِّنَاتٍ قَالَ الَّذِينَ لَايَرْجُونَ لِقَاءَنَا ائْتِ بِقُرْآنٍ غَيْرِ هذَا أَوْ بَدِّلْهُ قُلْ مَايَكُونُ لِي أَنْ أُبَدِّلَهُ مِن تِلْقَاءِ نَفْسِي إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا يُوحَى‌ إِلَيَّ إِنِّي أَخَافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ‌ [1].

«چون آيات روشن ما بر آنان تلاوت شد، آنها كه به ديدار ما اميد ندارند، گفتند: قرآنى جز اين قرآن بياور يا دگرگونش كن. بگو: مرا نرسد كه آن را از سوى خود دگرگون كنم. هرچه به من وحى مى‌شود پيرو همان هستم. مى‌ترسم كه اگر به پروردگارم عاصى شوم، به عذاب آن روز بزرگ گرفتار آيم.»

4- پيامبر در هر چيزى براى ديگر آدميان، اسوه و الگوست، چنانكه در پيروى وحى و تسليم در برابر آن نيز اسوه و الگو مى‌باشد. خداوند مى‌فرمايد:

قُلْ مَا كُنتُ بِدْعاً مِنَ الرُّسُلِ وَمَا أَدْرِي مَا يُفْعَلُ بِي وَلَا بِكُمْ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا يُوحَى‌ إِلَيَّ وَمَا أَنَا إِلَّا نَذِيرٌّ مُبِينٌ‌ [2].

«بگو: من از ميان ديگر پيامبران بدعتى تازه نيستم و نمى‌دانم كه بر من يا بر شما چه خواهد رفت. من از چيزى جز آنچه به من وحى مى‌شود پيروى نمى‌كنم ومن جز بيم دهنده‌اى آشكار نيستم.»

ب- اخلاص در دعا:

1- از ديگر ابعاد تسليم در برابر خدا، خالص گردانيدن دعاست و اينكه آدمى غير