4- تسليم انسان در برابر خدا و آنچه او فرمان مى‌دهد و مقدّر مى‌فرمايد، حركتى منحرف از مسير آفرينش نيست، زيرا هركه در آسمانها و زمين است تسليم اوست. خداوند مى‌فرمايد:

... وَلَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعاً وَكَرْهاً... [1].

«... حال آنكه آنچه در آسمانها و زمين است خواه ناخواه تسليم فرمان او هستند...»

ميليونها تشكيلات فطرى- چه بخواهيم چه نخواهيم- در گرداندن زندگىِ ما دخالت دارند و همه آنها گوش به فرمان الهى هستند، پس چرا بايد بر خدا سركشى كرد و طغيان در پيش گرفت حال آن كه اين كار هيچ سودى را در برندارد؟

پانزدهم- تسليم، از اهداف نعمتهاست:

نعمتهايى كه هيچ شمرنده‌اى نمى‌تواند آنها را بشمرد، زندگى ما را دربرگرفته‌اند. آيا ما بايد اين نعمتها را بپذيريم و يا با آنها به ستيز برخيزيم؟ آيا بايد در برابر آفريننده و مقدّر كننده آنها سر تسليم فرودآوريم، يا در برابر او سركشى در پيش گيريم؟

عقل، ما را به ضرورت تسليم در برابر كسى كه به ما نعمت داده و كسى كه نعمتهايش زندگى ما را در برگرفته و داده‌هايش مورد نياز مبرم ماست رهنمون مى‌شود. آيا فطرت بشر بر شكر كسى كه به او نعمت داده و دوست داشتن كسى كه بدو نيكى كرده، سرشته نشده است؟ چه كسى غير از خدا نعمت و نيكى بيشترى در حق ما ارزانى داشته است؟ و كدامين سپاس، برتر از تسليم در برابر خداوند متعال است؟ آيا نمى‌بينيد كه چگونه از سايه بهره مى‌بريم و در كناره‌هاى كوهستان مأوا مى‌گزينيم و با زره، خويش را از خطرها حفظ مى‌كنيم. آيا اينها همه نعمتهايى نيستند كه ما را به ضرورت تسليم در برابر خدا ره مى‌برند؟

خداوند متعال مى‌فرمايد: