مى‌شود. گفتار او حق است...»

2- خداوند مى‌فرمايد:

إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَيْئاً أَن يَقُولَ لَهُ كُن فَيَكُونُ‌ [1].

«چون بخواهد چيزى را بيافريند فرمانش اين است كه مى‌گويد: موجود شو پس موجود مى‌شود.»

در اينجا تسليم، همان خشنودى به قضاى الهى است، زيرا در حديث شريفى به نقل از امام صادق عليه السلام آمده است كه از امام پرسيدند: از كجا تشخيص داده مى‌شود كه مؤمن، مؤمن است؟ امام عليه السلام فرمود:

«با تسليم در برابر خدا و رضا در خوشى و ناخوشى كه بر او مى‌رسد. [2]»

دوازدهم- تسليم در برابر ولايت الهى:

تسليم در برابر خدا، در پناه بردن به او و به دژ الهى درآمدن و به وعده‌اش آرامش يافتن و ياريش را انتظار كشيدن، و به ديگر سخن، در به غار رحمت و سنگر عزّتش وارد شدن، جلوه‌گر مى‌شود.

1- هنگامى كه آدمى به دژ الهى و ولايت او درآيد در حقيقت از ولايت شيطان وبيم سركشان و نيز از فرورفتن در جامعه تباه بدو پناه برده است. خداوند مى‌فرمايد:

إِنَّ وَلِيِّيَ اللَّهُ الَّذِي نَزَّلَ الْكِتَابَ وَهُوَ يَتَوَلَّى الصَّالِحِينَ‌ [3].

«ياور من اللَّه است كه اين كتاب را نازل كرده و او دوست شايستگان است.»

2- شايد از ولايت الهى ياد كردن او به هنگامى باشد كه وسوسه‌اى از شيطان به آدمى رسد. خداوند مى‌فرمايد:

إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُم مُبْصِرُونَ‌ [4].