عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالْأَغْلَالَ الَّتِي كَانَتْ عَلَيْهِمْ فَالَّذِينَ آمَنُوا بِهِ وَعَزَّرُوهُ وَنَصَرُوهُ وَاتَّبَعُوا النُّورَ الَّذِي أُنْزِلَ مَعَهُ أُوْلئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ‌ [1].

«آنان كه از اين رسول، اين پيامبر امّى كه نامش را در تورات و انجيل خود نوشته مى‌يابند، پيروى مى‌كنند، آنكه به نيكى فرمانشان مى‌دهد و از ناشايست بازشان مى‌دارد و چيزهاى پاكيزه را بر آنها حلال و چيزهاى ناپاك را حرام مى‌كند و بار گرانشان را از دوششان برمى‌دارد و بند و زنجيرشان را مى‌گشايد. پس كسانى كه به او ايمان آوردند و حرمتش را نگاه داشتند و ياريش كردند و از آن كتاب كه بر او نازل كرده‌ايم‌، پيروى كردند، رستگارانند.»

در حديثى به نقل از صفوان بن يحيى به نقل از كاهلى به نقل از امام صادق عليه السلام آمده است كه حضرت اين آيه را تلاوت فرمود: فَلَا وَرَبِّكَ لَايُؤْمِنُونَ حَتَّى‌ يُحَكِّمُوكَ فِيَما شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لَايَجِدُوا فِي أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيماً، و سپس فرمود:

«اگر مردمى خدا را بپرستند و او را يكتا بشمارند و آنگاه در برابر عملكرد پيامبر بگويند: اگر چنين و چنان مى‌كرد بهتر بود، يا عملكرد پيامبر بر آنها گران آيد، نسبت بدان شرك ورزيدند.»

سپس فرمود: فَلَا وَرَبِّكَ لَايُؤْمِنُونَ حَتَّى‌ يُحَكِّمُوكَ فِيَما شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لَايَجِدُوا فِي أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيماً، مقصود همان تسليم در امور است. [2]»

از عبداللَّه بن سنان، به نقل از كسى كه از امام صادق عليه السلام نقل مى‌كند، رسيده است كه گفت: عرض كردم: چگونه دانسته مى‌شود كه مؤمن، مؤمن است؟ امام عليه السلام فرمود:

«با تسليم در برابر خدا و رضا در خوشى و ناخوشى كه بر او مى‌رسد. [3]»

دهم- درود و تسليم:

از آنجا كه خدا و فرشتگان بر پيامبر، درود مى‌فرستند مؤمنان نيز بر او درود