«اين بدان سبب است كه خدا حق است و آنچه جز او به خدايى مى‌خوانند باطل است...»

3- خداوند به داد، داورى مى‌كند و پاداش مردم را به حق و نه به ظلم مى‌پردازد، زيرا كه حساب او براساس شهادت زبان و دست و پاى خود آنهاست، خداوند دراين باره چنين مى‌فرمايد:

يَوْمَئِذٍ يُوَفِّيهِمُ اللَّهُ دِينَهُمُ الْحَقَّ وَيَعْلَمُونَ أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ الْمُبِينُ‌ [1].

«آن روز، خداوند جزاى حق (و واقعى) آنان را بى‌كم و كاست مى‌دهد و مى‌دانند كه خداوند حقِ آشكار است.»

4- خداوند مى‌فرمايد:

ثُمَّ رُدُّوا إِلَى اللَّهِ مَوْلَاهُمُ الْحَقِّ أَلَا لَهُ الْحُكْمُ... [2].

«سپس به نزد خدا، مولاى حقيقى خويش باز گردانيده شوند. بدان كه حكم، حكم اوست...»

5- امّا درباره كسانى كه در برابر خدا، سرور ديگرى برمى‌گزينند و هنگام رويارويى با حقيقت روز رستاخيز، فرو پاشيده مى‌شوند و نه زيانى مى‌بينند و نه سودى مى‌برند.

خداوند مى‌فرمايد:

... وَرُدُّوا إِلَى اللَّهِ مَوْلَاهُمُ الْحَقِّ وَضَلَّ عَنْهُم مَا كَانُوا يَفْتَرُونَ‌ [3].

«... و همه به سوى خدا مولاى حقيقيشان باز گردانده مى‌شوند و چيزهايى را كه به دروغ همتاى خدا قرار داده بودند، گم و نابود مى‌شوند.»

6- او خداى حق است، زيرا هموست كه به ما روزى مى‌دهد و مالك گوش و چشم است، و اوست كه زنده را از مرده و مرده را از زنده بيرون مى‌آورد، و هموست كه امور را اداره مى‌كند، و هر نوع خداواره ديگرى در برابر او موجب گمراهى است. خداوند مى‌فرمايد:

فَذلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمُ الْحَقُّ فَمَاذَا بَعْدَ الْحَقِّ إِلَّا الضَّلَالُ فَأَنَّى‌ تُصْرَفُونَ‌ [4].