اللَّهُمَّ ارْحَمْ مَوْقِفِي وَزِدْ فِي عَمَلِي وَسَلِّمْ لِي دِينِي وَتَقَبَّلْ مَنَاسِكِي وَإِيَّاكَ وَالْوَجِيفَ الَّذِي يَصْنَعُهُ كَثِيرٌ مِنَ النَّاسِ فَإِنَّهُ بَلَغَنا أَنَّ الْحَجَّ لَيْسَ بِوَصْفِ الْخَيْلِ وَلَا ايْضَاعِ الْإِبِلِ، وَلَكِن اتَّقُوا اللَّهَ وَسِيرُوا سَيْراً جَمِيلًا، وَلَا تُوْطِئُوا ضَعِيفاً، وَلَا تُوْطِئُوا مُسْلِماً وَاقْتَصِدُوا فِي السَّيْرِ» [1].

«هنگامى‌كه خورشيد غروب كرد در حالى با مردم‌افاضه كن كه آرامش و وقار دارى وبرو از همانجايى كه مردم مى‌روند و از خداوند طلب بخشش كن كه خداوند بخشاينده و رحيم است، و هرگاه از سمتِ راستِ راه به كثيب احمر رسيدى بگو: «خدايا بر موضع من [در روز قيامت‌] رحم كن و عمل مرا بيفزاى و دينم را سالم نگهدار ومناسك مرا بپذير.» از تُند راه رفتن كه بسيارى از مردم چنين مى‌كنند بپرهيز، زيرا به ما خبر رسيده است كه حجّ همچون گله اسبان و شتران نيست. از خدا بترسيد و نيكو گام برداريد، ضعيف و مسلمان را پايمال نكنيد و در ره سپردن ميانه رو باشيد.»

2- از حضرت صادق عليه السلام نقل‌است كه فرمود:

«الْوُقُوفُ بِالْمِشْعَرِ فَرِيضَةٌ...» [2]

. «وقوف در مشعر فريضه است...»