وَجَرَتْ السُّنَّةُ فَعَلَى الْمُتَمَتِّعِ إِذَا قَدِمَ مَكَّةَ طَوافٌ بِالْبَيْتِ وَرَكْعَتَانِ عِنْدَ مَقَامِ إِبْراهِيمَ وَسَعْيٌ بِيْنَ الصَّفا وَالْمَرْوَةِ ثُمَّ يُقَصِّرُ وَقَدْ حَلَّ هذا لِلْعُمْرَةِ وَعَلَيْهِ لِلْحَجِّ طَوافانِ، وَسَعْي بَيْنَ الصَّفا وَالْمَرْوَةِ وَيُصَلِّي عِنْدَ كُلِّ طَوافٍ بِالْبَيْتِ رَكْعَتَيْنِ عِنْدَ مَقَامِ إِبْرَاهِيمَ عليه السلام،...» [1]

. «حجّ تمتّع با فضيلترين حجّ است كه در قرآن نازل شده و سنّت بر آن جارى گشته است، پس بر متمتّع است هنگامى كه به مكّه درمى‌آيد بيت اللَّه را طواف كند و در مقام ابراهيم دو ركعت نماز گزارد و سعى بين صفا و مروه كند و سپس به تقصير اقدام ورزد، كه با اين كار از احرام عمره خارج مى‌شود، و در حجّ بايد دو طواف كند و سعى بين صفا و مروه را فرونگزارد و هنگام هر طوافى دو ركعت نماز در مقام ابراهيم بجاى آرد.»

تفصيل احكام:

حجّ تمتّع بر كسى واجب است كه از مكّه دور باشد، (چنان كه پيشتر گفتيم) و از دو فريضه تركيب مى‌شود كه به هر دو باهم (حجّ تمتّع) گفته مى‌شود:

1- عمره تمتّع.

2- حجّ تمتّع.

و اينك اعمال هر يك از آنها را به ترتيب بيان مى‌كنيم: