حجّ تمتّع‌

قرآن كريم:

(فَإِذَا أَمِنْتُمْ فَمَن تَمَتَّعَ بِالْعُمْرَةِ إِلَى الْحَجِّ فَمَا اسْتَيْسَرَ مِنَ الْهَدْيِ فَمَن لَمْ يَجِدْ فَصِيَامُ ثَلَاثَةِ أَيَّامٍ فِي الْحَجِّ وَسَبْعَةٍ إِذَا رَجَعْتُمْ تِلْكَ عَشَرَةٌ كَامِلَةٌ ذلِكَ لِمَن لَمْ يَكُنْ أَهْلُهُ حَاضِرِي الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَاتَّقُوْا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ) [1]

«و چون ايمن شويد هر كه از عمره تمتّع به حجّ درآيد آن قدر كه او را ميسّر است قربانى كند، و هركه را قربانى ميسّر نشد سه روز در حجّ روزه بدارد و هفت روز چون از حجّ باز گردد تا ده روز كامل شود، و اين حكم براى كسى است كه از مردم مكّه نباشد، از خدا بترسيد و بدانيد كه خدا به سختى عقوبت مى‌كند.»

حديث شريف:

ابو عبداللَّه عليه السلام مى‌فرمايد:

«التَّمَتُّعُ أَفْضَلُ الْحَجِّ وَبِهِ نَزَلَ الْقُرْآنُ‌