زنانى كه عرفاً همسان او هستند.

5- بهره‌مند سازى زن (كه اصطلاحاً متعه گفته مى‌شود) يعنى ارزيابى وضعيت مادى مرد ودادن آنچه مناسب با مرد است. پس اگر مرد، ثروتمند باشد هديه‌اى گران قيمت به زن مى‌دهد (همچون گردنبند طلا يا لباس فاخر) واگر وضع متوسطى داشته باشد هديه‌اى متوسط به زن مى‌دهد (همچون دستبند طلا) واگر فقير باشد هديه‌اى ناچيز به او مى‌دهد (همچون انگشترى مطلا) ودر اين ميان، معيار، عرف است.

6- اگر دو طرف پس از عقد به مقدار معينى از مهر سازش كنند جايز است.

7- اگر زن معين كردن مقدار مهر را به مرد واگذارد مرد مى‌تواند آن گونه كه مى‌خواهد تصميم بگيرد، چه كم يا زياد، به شرط آن كه بامقصود زن در واگذارى، تناسب عرفى داشته باشد، وبهتر آن است كه (مهر السُنّة) يا (مهر المثل) مقرر گردد.

8- اگر مرد، معين نمودن مقدار مهر را به زن واگذارد، زن مى‌تواند در حدود مهر امثال خود، آن را مقرر كند. فقها مى‌گويند: مقدار مهرى كه زن مقرر مى‌كند نبايد از (مهر السُنّة 500 درهم) تجاوز كند.

واين نظر، موافق احتياط است.

9- اگر زن شرط كند كه مرد، ديگر ازدواج نكند واين به منزله مهر تلقى شود، عقد صحيح ولى مهر باطل است، و (مهر المثل) به او تعلق مى‌گيرد.

10- مهر باعقد به ملكيت زن در مى‌آيد، ولى جز با دخول ياقبض (ستاندن) همه آن مستقر نمى‌شود. پس اگر پس از ستاندن وپيش از