«إنّ عليّاً عليه السلام أجاز أمان عبد مملوك لأهل حصن من الحصون، وقال: هو من المؤمنين» [1].

«على عليه السلام امان دادن غلام مملوكى را به اهالى يكى از قلعه‌ها تنفيذ نمود و فرمود: او از مؤمنين است.»

2- طلحة بن زيد مى‌گويد: از امام صادق عليه السلام پرسيدم درباره دو شهر از شهرهاى محارب كه هر كدام آنها حاكم جداگانه‌اى دارد كه با يكديگر جنگيدند و سپس صلح كردند. بعد يكى از آن دو حاكم نسبت به رفيق خود پيمان شكنى مى‌كند، و نزد مسلمانان مى‌آيد و با مسلمانان توافق مى‌كند كه بر آن شهر (شهر حاكم ديگر) هجوم ببرند. امام عليه السلام فرمود:

«لا ينبغي للمسلمين أن يغدروا ولا يأمروا بالغدر، ولا يقاتلوا مع الذين غدروا

، ولكنّهم يقاتلون المشركين حيث وجدوهم، ولا يجوز عليهم ما عاهد عليه الكفّار» [2].

«براى مسلمانان شايسته نيست كه خيانت كنند يا امر به خيانت نمايند، و يا به همراه پيمان شكنان بجنگند، ولى آنان بايد با مشركين بجنگند، هرجا كه آنها را بيابند، و آنچه را كفّار بين خودشان پيمان بستند، بر مسلمانان جارى نمى‌شود.»

3- امام صادق عليه السلام فرمود:

«لو أنّ قوماً حاصروا مدينة فسألوهم الأمان فقالوا: لا، فظنّوا أنّهم قالوا: نعم، فنزلوا إليهم، كانوا آمنين» [3].

«اگر قومى، شهرى را محاصره كنند وآنان امان بخواهند پس اينها در جواب «نه» بگويند امّا آنان خيال كنند كه «بلى» گفته‌اند. پس اگر محاصره شوندگان (به خيال‌