وَلِيُخْزِيَ الْفَاسِقِينَ) [1].

«هر درخت با ارزش نخل را قطع كرديد يا آن را به حال خود واگذاشتيد، همه به فرمان خدا بود و براى اين بود كه فاسقان را خوار و رسوا كند.»

3- (فَإِذَا لَقِيتُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا فَضَرْبَ الرِّقَابِ حَتَّى‌ إِذَا أَثْخَنتُمُوهُمْ فَشُدُّوا الْوَثَاقَ فَإِمَّا مَنَّاً بَعْدُ وَإِمَّا فِدَاءً حَتَّى‌ تَضَعَ الْحَرْبُ أَوْزَارَهَا ذلِكَ وَلَوْ يَشَاءُ اللَّهُ لَانتَصَرَ مِنْهُمْ وَلكِن لِيَبْلُوَا بَعْضَكُم بِبَعْضٍ وَالَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَلَن يُضِلَّ أَعْمَالَهُمْ) [2].

«و هنگاميكه با كافران (جنايت پيشه) در ميدان جنگ روبرو شديد، گردنهايشان را بزنيد، تا به اندازه كافى دشمن را درهم بكوبيد، دراين هنگام اسيران را محكم ببنديد، پس يا بر آنان منّت گذاريد (و آزادشان كنيد) يا در برابر آزادى از آنان فديه [غرامت‌] بگيريد تا جنگ بار سنگين خود را بر زمين گذارد. و اگر خدا مى‌خواست خودش آنها را مجازات مى‌كرد، امّا مى‌خواهد بعضى‌از شما را با بعضى ديگر بيازمايد و كسانيكه در راه خدا كشته شدند خداوند هرگز اعمالشان را از بين نمى‌برد.»

از اين آيات مباركه استفاده مى‌كنيم كه در جنگ مى‌توان از انواع سلاحهايى كه با آنها مى‌توان پيروزى را بدست آورد، استفاده كرد همچون:

تخريب قلعه‌ها، قطع درختان و گردن زدن و اسير كردن.

4- (وَلَا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ بَعْدَ إِصْلَاحِهَا وَادْعُوهُ خَوْفاً وَطَمَعاً إِنَّ رَحْمَتَ اللَّهِ قَرِيبٌ مِنَ الْمُحْسِنِينَ) [3].

«و در زمين پس از اصلاح آن فساد نكنيد، و او را بابيم و اميد بخوانيد، زيرا رحمت خداوند به نيكوكاران نزديك است.»

اين آيه نشان مى‌دهد كه فساد كردن در زمين حرام است و مى‌توانيم از