«خداوند در آغاز بر مؤمن واجب كرده بود كه هريك نفر با ده نفر از مشركين بجنگد و حق فرار و پشت كردن از جنگ هم ندارد و گرنه سرنوشتش جهنّم بود، ولى خداوند از باب رحمت خود، اين حكم را تغيير داد و فرمود يك نفر در مقابل دو نفر از مشركين مبارزه كند و اين تخفيفى از جانب خداوند بود و حكم دو نفر، حكم ده نفر را نسخ كرد.»

تفصيل احكام:

1- جنگجو در ميدان جنگ، تا زمانى كه نيرويى دارد و براى پيروزى اميدوار است، بايد مقاومت و پايدارى كند، امّا اگر بخاطر قدرت دشمن از نظر امكانات يا تعداد نيرو، اميد پيروزى را از دست داد، جايز است عقب‌نشينى كند، و همچنين اگر زخمى يا بيمار شد و در جنگ ناتوان گرديد يا اينكه اسلحه و مهمّات خود را از دست داد مى‌تواند عقب‌نشينى كند.

2- جابجايى در ميدان نبرد، سازماندهى مجدّد، برگشت براى تهيه اسلحه و مهمّات و پيوستن به گروه رزمى ديگر و مانند آن از ضرورتهاى جنگى كه امروز به عنوان «عقب‌نشينى تاكتيكى» ياد مى‌شود، فرار يا پشت كردن به جنگ محسوب نمى‌شود.

3- مشخّص كردن جزئيات و چگونگى مقاومت و عقب‌نشينى، به شرايط متغيّر زمان مربوط مى‌شود و بر ولىّ فقيه است كه با تكيه بر نظر كارشناسان نظامى، اين جزئيات را بيان نمايد.

4- فرار از جنگ جايز نيست و از گناهان كبيره شمرده مى‌شود، مگر در مواردى كه فقيه مشخّص مى‌كند.