(وَإِذَا أَرَدْنَا أَن نُّهْلِكَ قَرْيَةً أَمَرْنَا مُتْرَفِيهَا فَفَسَقُوا فِيهَا فَحَقَّ عَلَيْهَا الْقَوْلُ فَدَمَّرْنَاهَا تَدْمِيراً) [1].

«و هنگاميكه بخواهيم شهر و ديارى را هلاك كنيم، مترفين (ثروتمندان) را امر مى‌كنيم پس آنان فسق و فساد مى‌كنند ومستحق مجازات مى‌شوند. بعد به شدّت آنها را درهم مى‌كوبيم.»

اين آيه به رهبرى مترفين و ثروتمندانى تفسير شده است كه به عذاب الهى منتهى خواهد شد.

از همين رو بايد گفت: كسانيكه براى نجات امّت از يوغ رژيم‌هاى فاسد جهاد مى‌كنند، يا كسانيكه از نظام سياسى صالح و شايسته حمايت مى‌نمايند و از موجوديّت آن پاس مى‌دارند، در واقع از همه ارزشهاى جامعه و از حرمت همه مردم پاس مى‌دارند، و در سايه وجود آنان است كه هر تلاشى سودبخش و مفيد واقع مى‌شود.

بدين ترتيب درمى‌يابى كه هر فردى براى خود كار مى‌كند، امّا مجاهد براى ديگران تلاش مى‌ورزد، و به همين جهت خداوند مجاهدين را بر قاعدين برترى و فضيلت بخشيده است.

از اين بصيرت قرآنى حقايق زير روشن مى‌گردد:

1- بر جامعه است كه به مجاهدين خدمت كنند و آنان را در مسايل سياسى بر ساير مردم ترجيح بدهند، پس اگر مردم خواستند شخصى را براى اداره كشور برگزينند، بهتر آن است كه از ميان مجاهدين انتخاب شود.

2- بر دولت است كه بخش مهمّى از بودجه دولت را به مجاهدين‌