انسان آنچه را دوست دارد ببيند، پس هيچ چيز براى او دوست داشتنى تر از اين نيست كه به سوى خدا برود و خدا هم ملاقات او را دوست دارد و او هم در اين هنگام ملاقات خدا را دوست مى‌دارد و اگر برعكس ببيند آنچه را كه از آن كراهت دارد، در اين هنگام هيچ چيز براى او مبغوض‌تر از ملاقات خداوند نيست و خداوند ملاقات او را مبغوض مى‌دارد.»

2- ابو عبيده حذاء مى‌گويد: به امام باقر عليه السلام گفتم: سخنى برايم بگو كه از آن بهره‌مند شوم. آن حضرت فرمود:

«يا أبا عبيدة، أكثر ذكر الموت فإنّه لم يكثر إنسان ذكر الموت إلّازهد في الدنيا» [1].

«اى ابوعبيده! مرگ را بسيار ياد كن، زيرا هر انسانى كه مرگ را زياد ياد كند در دنيا پارسايى را پيشه خود خواهد ساخت.»

3- ابو بصير ميگويد: امام صادق عليه السلام به من گفت:

«أما تحزن؟ أما تهتمّ؟ أما تألم؟ قلت: بلى واللَّه. قال: فإذا كان ذلك منك فاذكر الموت ووحدتك في قبرك، وسيلان عينك على خدّيك، وتقطّع أوصالك، وأكل الدود من لحمك، وبلائك، وانقطاعك عن الدنيا، فإنّ ذلك يحثّك على العمل، ويردعك عن كثير من الحرص على الدنيا» [2].

«آيا غمگين نمى‌شوى؟ آيا دردمند نمى‌شوى؟ گفتم: بلى به خدا قسم. گفت: اگر چنين شدى پس مرگ را به ياد آور و تنهائى خود را در