به جهت اهمّيت طهارت در شريعت اسلامى است كه فقها نيز در كتابهاى خود طهارت را اوّلين موضوع مورد بحث و اساس و پيش درآمد ساير مباحث فقهى قرار داده‌اند. شايد اين اهتمام ناشى از توجيهات و ارشادات پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله باشد كه در بسيارى از روايات، مسلمانان را به پاكيزگى و به ساختن جامعه‌اى پيراسته از چركها و آلودگيهاى مادى و معنوى، فرا خوانده است. در حديث پيامبر صلى الله عليه و آله آمده است:

«تنظَّفُوا بِكُلِّ مَا اسْتَطَعْتُمْ؛ فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالى‌ بَنَى الْإِسْلَامَ عَلَى النَّظَافَةِ، وَلَنْ يَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلَّا كل نَظِيفٍ» [1]

. «به هر وسيله‌اى كه مى‌توانيد، نظافت را رعايت كنيد زيرا خداوند متعال اسلام را بر پايه نظافت، بنا كرده است و وارد بهشت نمى‌شود مگر كسى كه پاكيزه باشد.»

هدف اسلام از اين همه تأكيد و تشويق بر طهارت، اين است كه مؤمن هميشه پاكيزه واز چركهاى مادى و معنوى دور باشد و روح او نيز پاك و تزكيه گردد زيرا مقصود از تشريع طهارت تنها بعد مادى محسوس آن نيست بلكه طهارت روحى نيز جزء هدف است.

طهارت حسّى، زايل ساختن نجاست از جامه، بدن و مانند آن است كه به وسيله آب، خورشيد، زمين و مطهّرات ديگر، در چارچوب شرايط خاصّى- كه گفته خواهد شد- حاصل مى‌شود.

امّا طهارت معنوى، وضو، غسل، تيمّم و مشرّف شدن به اسلام‌