تعريف طهارت‌

طهارت در لغت به معناى نظافت و پاك بودن از چرك و پليدى است امّا در اصطلاح شرعى نام وضو يا غسل يا تيمّم است و فقها آن را چنين تعريف كرده‌اند:

«استعمال طهورٍ مشروط بالنيّة»

. «به كار بردن پاك كننده‌اى (آب يا خاك) به شرط نيّت قربت.»

اسلام به موضوع طهارت، اهمّيت فراوانى قايل شده و آن را از امور اساسى در زندگى انسان و- چنانكه در حديث آمده- نصف ايمان تلقّى كرده است، و تعبير «نصف ايمان» كنايه از اهمّيت آن در شريعت اسلامى است.

انسان با طهارت پيدا كردن از چركهاى حسّى و مادّى و نجاساتى كه در فقه از آن با واژه خبث (پليدى) تعبير مى‌شود، رهائى مى‌يابد و همچنين با طهارت است كه به جاى آلودگيهاى روحى كه فقه از آن به «حدث» تعبير مى‌كند، پاكى و صفاى معنوى حاصل مى‌شود.

قرآن كريم در آيه ذيل به هر دو مورد اشاره كرده است:

(... وَيُنَزِّلُ عَلَيْكُم مِنَ السَّماءِ مَاءً لِيُطَهِّرَكُم بِهِ وَيُذْهِبَ عَنكُمْ رِجْزَ الشَّيْطَانِ وَلِيَرْبِطَ عَلَى‌ قُلُوبِكُمْ وَيُثَبِّتَ بِهِ الْأَقْدَامَ) [1]

«آبى از آسمان برايتان مى‌فرستد تا شما را با آن پاك كند و پليدى شيطان را از شما دور سازد و دلهايتان را محكم و گامها را با آن استوار دارد.»