و فروش است و نه دوستى.»

از امام صادق عليه السلام نيز چنين روايت شده است:

«يؤتى بشيخ يوم القيامة فيدفع إليه كتابه، ظاهره ممّا يلي الناس لا يرى إلّا مساوئ فيطول ذلك عليه فيقول: يا ربّ! أتأمر بي إلى النار؟ فيقول الجبّار جلّ‌

جلاله: يا شيخ أنا استحي أن اعذّبك وقد كنت تصلّي في دار الدنيا، اذهبوا بعبدي إلى الجنّة» [1].

«روز قيامت، پيرمردى در محضر خدا آورده مى‌شود و كارنامه اعمالش به او داده مى‌شود، در ظاهر آن كه به سوى مردم است جز بدى ديده نمى‌شود، و اين بر او سخت و گران تمام مى‌شود. پس مى‌گويد: پروردگارا! آيا دستور مى‌دهى به آتش شوم؟ خداوند مى‌فرمايد: اى پيرمرد! من خجالت مى‌كشم كه تو را عذاب كنم در حاليكه تو در دنيا نماز بجا مى‌آوردى. بنده‌ام را به بهشت ببريد.»

نماز، آتش گناهانى را كه انسان بين دو نماز برافروخته است، خاموش مى‌گرداند. در خبر منقول از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله چنين آمده است:

ما من صلاة يحضر وقتها إلّانادى ملك بين يدي الناس (أيّها الناس) قوموا إلى نيرانكم التي أوقدتموها على ظهوركم فأطفؤوها بصلاتكم» [2].

«در هر نمازى كه وقت آن فرامى‌رسد، فرشته‌اى در ميان مردم، ندا سر مى‌دهد كه:

اى مردم! بلند شويد آتشى را كه پشت سر خود روشن كرده‌ايد، با نماز خود خاموش گردانيد.»

نماز از بارزترين صفات پرهيزكاران است؛ پرهيزكارانى كه قرآن براى هدايت آنان فرود آمده است: