خواهد آمد زيرا نماز مركب از دو بعد است: شكل ومحتوا. شكل وهيئت نماز، همين سه يعنى «قيام وركوع وسجود» است ومحتواى آن هم ذكر خدا وطلب فضل ورضوان او.

سجده ميعادگاه بشر براى سخن گفتن باخدا از طريق تسبيح وستايش اوست، زيرا هنگاميكه ما خدارا تسبيح مى‌كنيم، اين در پرتو قدرت وقوت او وهمه نعمتهايى است كه موجب حمد وستايش او است. پس تسبيح هم باحمد وستايش خداوند است.

4- (فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَكُن مِّنَ السَّاجِدِينَ) [1].

«به جهت ستايش پروردگار خود، او را تسبيح كن واز سجده كنندگان باش.»

از اين جمله مبارك الهام مى‌گيريم كه سجده براى خدا، انسان را درزمره فرشتگان وهمه صالحانى كه خدا را سجده مى‌كنند قرار مى‌دهد. وشايد هم اين جمله، امر به سجده در نماز جماعت باشد كه هم اهميت سجده وهم اهميت جماعت وسجده دسته جمعى را بيان مى‌كند.

اما حقيقت سجده چيست؟

سجده، افتادن به زمين است براى تعظيم خداوند وسپس تسبيح وتنزيه او وستايش او وگريه وخشوع وزارى والتماس به درگاه او.

قرآن سجده كامل را باشرايط وذكرهاى آن به تفصيل براى ما بيان كرده است:

5- (قُلْ آمِنُوا بِهِ أَوْ لَا تُؤْمِنُوا إِنَّ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِن قَبْلِهِ إِذَا يُتْلَى‌ عَلَيْهِمْ‌