بايد از شوهر اطاعت كند. و عليرغم اينكه شريعت (در آيه رضاع) مردان را به مشورت و رايزنى با همسرانشان تشويق كرده است، ولى تصميم نهايى بدست مرد است.

در اينجا به امورى اشاره مى‌رود كه به نظر مى‌رسد مرد مى‌بايست در آنها نقش يك قيّم و سرپرست را ايفا كند:

نخست: سلامتى و تندرستى همسر و فرزندان و آنچه بدان مرتبط است. از اينرو اگر زنى براى اين امر اهمّيتى قائل نبود، مرد به عنوان سرپرست و بعنوان اينكه در يك زندگى مشترك با همسر خود به سرمى‌برد، زن را به اهمّيت دادن به سلامتى خود و فرزندان وادارد، بويژه اگر اين اهمال كارى بر زندگى زناشويى حال و يا آينده ايشان اثرى منفى بگذارد.

دوّم: تربيت فرزندان و حفاظت از ايشان در برابر پيامدها و تأثيرات بيمارى و ضعف، و همچنين اهتمام به رشد و آموزش ايشان ومانند اينها.

از اينرو اگر زن و شوهرى دراين امور با يكديگر اختلاف نظر پيدا كردند، نظر آخر از آن مرد است، چون او قيّم شرعى خانواده محسوب مى‌شود.

سوم: مسكن گزينى و امور مرتبط بدان از جمله؛ چگونگى مجهّز ساختن خانه به وسايل زندگى و در چگونگى پرداخت نفقه، چون اوست كه بايد نفقه بپردازد و هموست كه بايد آنگونه كه به صلاح خانواده مى‌بيند عمل كند. البتّه، در صورتى كه چگونگى و روش پرداخت نفقه موجب زيان ديدن همسر شود و براى او ناخوشايند باشد، زن مى‌تواند اين مسئله‌