و به عهد و پيمانى كه با آن بسته پايبند بماند.

2- گاهى اعضاى جامعه بشرى از ولايت الهى جدا مى‌شوند، ولى پيوندهاى خويشى را در ميان خود نمى‌گسلند، و از اينرو از رحمت الهى در دنيا برخوردار مى‌شوند، ولى اگر خود را از اين آخرين حلقه اتّصال و ريسمان وحدت آفرين نيز بگسلانند، بى‌گمان به ژرفناى چاه تباهى سقوط خواهند كرد.

3- هركسى مى‌بايست از خانواده و خاندان خود به عنوان سنگرى در برابر حوادث زمانه و چالشهاى زندگى، بهره جويد و از اين رهگذر خانواده وخاندان و عشيره به پايگاهى اجتماعى براى مصون ماندن از امواج مصايب و بلاهاى روزگار بدل مى‌شوند.

4- از آنجا كه بستر هر خاندان كانون حكمت و كارشناسى در امر زندگى مى‌باشد، ضرورى است كه در هر خاندان يك هيأت مشاور براى رفع مشكلات فرزندان آن خاندان و براى متمركز ساختن اطّلاعات كارشناسانه و جهت دهى به نيروها و بكارگيرى توانائيها، تشكيل شود. بهتر آن است كه اعضاى اين هيأت مشورتى از سوى فرزندان خاندان انتخاب شوند، و افرادى با ظرفيّتها و توانائيهاى گوناگون در آن فراهم آيند.

5- در امر استحكام پيوندهاى خويشى، بسنده كردن به ديد و بازديد و هميارى كفايت نمى‌كند، چون، امروزه ما بيش‌از هر وقت ديگر نيازمند استحكام بخشيدن به پيوندهاى خويشى هستيم. بنابراين بايد سخن از ارزش صله‌ى رحم مبتنى بر دين را به زبان عصر برگردانيم و به جستجوى مصاديق گوناگونى كه اين ارزش والا را پديدار و عملى مى‌سازند،