ولايت ريشه در ميثاق و پيمان دارد. چراكه هر انسان رهبران خود را با آگاهى كامل و اراده شخصى خود برمى‌گزيند، ولى از سوى ديگر، رابطه‌ى خويشى به منزله تقدير الهى براى هركس تلقّى مى‌شود. تقديرى كه بايد خود را به آن سپرد و از آن، به خوبى بهره جست.

از اينرو مى‌توان انتساب هركس را دراين جهان به دوگونه ارادى و تقديرى دانست. در واقع اين خود آدمى است كه دين و مذهب و مشى سياسى خود را انتخاب مى‌كند ولى گزينش محلّ تولّد، پدر و مادر، عمو و دايى و خويشان ديگر در اختيار انسان نيست و آن را خداوند متعال مقدّر مى‌سازد.

از اين رهگذر بايد گفت: تمدّن نيرومند، آن تمدّنى است كه بر دو پايه‌ى اراده و تقدير بنا شده باشد. فرزندان چنين تمدّنى به پيمان الهى پايبند مى‌مانند، و در صورت برگزيدن يك دين، تحت هيچ شرايطى از آن بازنمى‌گردند، همچنين از سوى ديگر به تقدير الهى به ديده احترام مى‌نگرند، و به خويشان خود احسان و با ايشان هميارى مى‌كنند. امّا آنان كه پيمان شكنى مى‌كنند و پيوندهاى خويشى را مى‌گسلند، فرجامى جز تباهى كه در قالب ظلم و ترس و وحشت و يا در قالب از هم گسيختگى و واپس ماندگى نمايان مى‌شود، نخواهند داشت.

احكام:

1- هركسى بايد رهبرى شرعى خود را از رهگذر انديشه و سنجش و تحقيق برگزيند، و پس از طىّ اين مراحل به رهبرى خود چنگ زند