2- روابط ميان نسلى‌

قرآن كريم:

(وَالَّذِينَ جَاءُوا مِن بَعْدِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا وَلِإِخْوَانِنَا الَّذِينَ سَبَقُونَا بِالْإِيمَانِ وَلَا تَجْعَلْ فِي قُلُوبِنَا غِلّاً لِلَّذِينَ آمَنُوا رَبَّنَا إِنَّكَ رَؤوفٌ رَحِيمٌ) [1].

«همچنين) كسانى كه بعد از آنها (/ بعد از مهاجران و انصار) آمدند مى‌گويند:" پروردگارا! ما و برادرانمان را كه در ايمان بر ما پيشى گرفتند بيامرز، و در دلهايمان حسد و كينه‌اى نسبت به مؤمنان قرار مده. پروردگارا، تو مهربان و رحيمى".»

رهيافت وحى:

يكى از ويژگيهاى پيوند برادرانه زمانمند نبودن آن است، چه، مؤمنان هر عصر با مؤمنان پيش‌از خود پيوندى مثبت برقرار مى‌سازند، و حتّى براى آنها آمرزش مى‌طلبند. در واقع پيوندهاى برادرانه نه تنها زمانمند نيستند، بلكه بطور كلّى كرانمند نيستند و با تفاوتهايى چون اختلاف طبيعى و يا اختلاف تمدّنى نمى‌توان آنها را محدود ساخت. از همين روست كه مؤمنان راستين از خدا مى‌خواهند تا كينه‌اى نسبت به ديگر مؤمنان در دلشان راه ندهد، خواه اين مؤمنان با يكديگر در مواردى چون ديدگاه، نژاد، زبان و مانند اينها موافق و خواه متفاوت باشند.