«نمى‌توان بر چيزى از خوراكيها نماز گذارد، زيرا، آن روزى خدا براى آفريده‌ها و نعمت او برايشان است، پس بزرگ داريد [غذاها را] و آنها را خوار نداريد، چون خداوند به يكى از گروههايى كه پيش‌از شما زندگى مى‌كردند، در روزى وسعت بخشيد، [رفاه آنها بجايى رسيد كه‌] اجسام كوچكى از خمير نان درست مى‌كردند و با آنها بدن خود را از غائط پاك مى‌كردند، پس خداوند ايشان را به خشكسالى و گرسنگى دچار ساخت، بطوريكه به جستجوى همان مواد غذايى آلوده مى‌پرداختند و از همانها تغذيه مى‌كردند و در موردشان اين آيه نازل شد: (خداوند (براى آنان كه كفران نعمت مى‌كنند،) مَثَلى زده است: منطقه آبادى كه امن و آرام و مطمئن بود؛ و همواره روزيش از هر جا مى‌رسيد، امّا نعمتهاى خدا را ناسپاسى كردند؛ و خداوند به خاطر اعمالى كه انجام مى‌دادند، لباس گرسنگى و ترس را بر اندامشان پوشانيد).»

9- از اين رو روح و روان مؤمنان از طعام لذّت مى‌برد، چون خداوند را پيش‌از خوردن، در اثناى خوردن و پس‌از آن بر غذايى كه مى‌خورند و بر تندرستى و آرامشى كه بديشان ارزانى داشته سپاس مى‌گويند و همچنين- به هنگام خوردن غذا- نعمتهايى را كه خداوند به ايشان ارزانى داشته، ولى براى ديگران فراهم نياورده، به ياد مى‌آورند و بر آنها نيز خداوند را سپاس مى‌گويند.