1- سپرده شدن كتاب خداوند به ايشان «كه پاسدارى از كتاب الهى، تفقّه در دين وشناخت حرام وحلال دين را براى ايشان درپى دارد.»

2- گواه بودن ايشان بر كتاب الهى «بدينصورت كه به كتاب الهى عمل كنند وپاسدار عمل شدن به كتاب الهى در جامعه باشند وامر به معروف ونهى ازمنكر پيشه كنند.»

3- آيات الهى را به بهاى ناچيز نفروشند «وكتاب خداوند را با امور پست دنيايى معاوضه نكنند ودر برابر ثروتمندان كرنش نكنند.»

4- از كسى «از صاحبان سلطه ونفوذ» جز خداوند هراس به دل راه ندهند.

در واقع اين چهار شرط در كلمه تقوى وحقايق نمود يافته آن در حاكم فراهم مى آيند.

3- فراگيرى احكام‌

خداوند سبحان مى فرمايد:

إِنَّا أَنْزَلْنَا التَّوْرَاةَ فِيهَا هُدًى وَ نُورٌ يَحْكُمُ بِهَا النَّبِيُّونَ الَّذِينَ أَسْلَمُوا لِلَّذِينَ هَادُوا وَ الرَّبَّانِيُّونَ وَ الْأَحْبَارُ بِمَا اسْتُحْفِظُوا مِنْ كِتَابِ اللَّهِ وَ كَانُوا عَلَيْهِ شُهَدَاءَ فَلَا تَخْشَوُا النَّاسَ وَ اخْشَوْنِ وَ لَا تَشْتَرُوا بِآيَاتِى ثَمَناً قَلِيلًا وَ مَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولئِكَ هُمُ الْكَافِرُونَ «مائده، 44».

«ما تورات را نازل كرديم در حالى كه در آن، هدايت ونور بود، وپيامبران، كه در برابر فرمان خدا تسليم بودند، با آن براى يهود حكم مى كردند، و «همچنين» علما ودانشمندان به اين كتاب كه به ايشان سپرده شده وبرآن گواه بودند، داورى مى نمودند. بنابراين «بخاطر داورى بر طبق آيات الهى» از مردم نهراسيد واز من بترسيد وآيات مرا به بهاى ناچيزى نفروشيد وآنها كه به احكامى كه خدا نازل كرده حكم نمى كنند، كافرند».

رهيافت وحى:

به نظر مى رسد مخالفت با فرمان الهى در زمينه حقوق، ستم، ودر زمينه رفتار وكردار، فسق ودر زمينه اصول ومسايل پايه اى دين «تولّى وتبرى»، كفر باشد.