فصل نهم: طلاق‌

مقدمه‌

طلاق به معناى جدايى بين زوجين بر اساس‌شرايط واحكام شرعى است.

طلاق- ذاتاً- جايز است، اما كراهت بسيار زيادى دارد. در حديث شريفى از حضرت امام صادق (ع) آمده است كه رسول خدا (ص) فرمودند:

«مَا مِنْ شَىْ‌ءٍ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ بَيْتٍ يُعْمَرُ بِالنِّكَاحِ وَ مَا مِنْ شَىْ‌ءٍ أَبْغَضَ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ بَيْتٍ يُخْرَبُ فِى الْإِسْلَامِ بِالْفُرْقَةِ يَعْنِى الطَّلَاقَ». [1]

«هيچ چيزى نزد خدا محبوبتر از خانه‌اى كه با ازدواج آباد شود نيست، وهيچ چيزى نزدخدا مبغوضتر «منفورتر» از خانه‌اى كه با جدايى «يعنى طلاق» خراب شود وجودندارد».

واز امام صادق (ع) نيز روايت شده است كه:

«مَا مِنْ شَىْ‌ءٍ مِمَّا أَحَلَّهُ اللَّهُ أَبْغَضَ إِلَيْهِ مِنَ الطَّلَاقِ وَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يُبْغِضُ الْمِطْلَاقَ الذَّوَّاقَ»

[2] و [3].

«هيچ چيزى از آنچه خدا آنرا حلال كرده، منفورتر از طلاق نيست، وخداوند عز وجل از شخص هوسبازى كه زياد طلاق مى‌دهد نفرت دارد».

اسلام به تداوم رشته ازدواج بين زوجين ونگهدارى كيان خانواده اهتمام وافرى دارد.

شايسته است كه مرد، به عنوان مسؤول وسرپرست خانواد، در حل‌مشكلات بوجود آمده بين او وهمسرش به بهترين صورت بكوشد وتمام راههاى محافظت از رابطه زناشويى را در پيش گيرد.