آداب ومستحبات شيرخوارگى‌

1- شايسته است كه زنان را از آن كه كودكان مختلف مردم را بى‌هيچ يادداشت وثبتى شير دهند، منع كرد زيرا ممكن است فراموش كنند كه به چه كسى شير داده‌اند ومردم در حرام بيافتند.

2- پيوند رضاعى موجب حرمت ازدواج وحليت نگاه كردن مى‌شود، ولى ميان طرفهاى رضاع موجب ارث بردن نمى‌گردد، بلكه بايد بايكديگر با نيكى رفتار كنند واگر كودك شير خواره از طرف مادر يتيم است شير دادن او از سوى يك خانواده موجب مى‌شود او همچون عضوى از اعضاى آن خانواده گردد.

3- مستحب است كه مادر، كودك خود را با شير خويش تغذيه‌كند، زيرا شير او قابل جايگزينى نيست، واگر بترسد از ندادن شير زيانى به طفل مى رسد، دادن شير بر او واجب مى‌شود.

4- مدت شير دادن دو سال كامل است ومادر بايد مدت آن را كامل كند، مگر آن كه بترسد زيانى به خود وارد شود.

5- مادر مى‌تواند براى شير دادن به فرزند خود از پدر فرزند اجرت بطلبد، ولى اگر مزدى كه او خواست بيش از مزد معمول باشد پدر مى‌تواند براى فرزندش زن شيرده ارزانترى فراهم كند.

6- شايسته است پدر ومادر پيرامون از شير گرفتن فرزند با يكديگر رايزنى ومشورت كنند.

7- اگر پدرى مى‌خواهد زن شيردهى براى فرزندش برگزيند بهتراست بهترين را انتخاب كند ونسبت به عقل، دين، رفتار، اخلاق، زيبايى وسلامتى او از بيماريها توجه داشته باشد كه شير اثر وضعى‌دارد.

8- مكروه است كه زنى يهودى يا مسيحى را براى شير دادن برگزيند، واولى عدم اختيار زن مجوسى وناصبى براى شيردادن است مگر به هنگام اضطرار، وهمچنين كسى كه شيرش از روسپيگرى باشد.

9- فقها مى‌گويند از آن جا كه همسر برادر محرم انسان نيست وگاهى در يك خانه زندگى مى‌كنند، وهمين موجب مى‌شود در نگاه‌كردن به سختى افتند، لذا