پيرامون مهر

1- زن، با عقد نكاح، مالك مهر مى گردد، پس اگر مهر در دست مرد تلف شود بر عهده اوست واگر در آن عيبى يافت شود زن مى تواند آن را بازگرداند يا مابه التفاوت را بستاند. همچنين زن مى تواند از ايفاى وظايفى كه در مقابل شوهر دارد امتناع كند «تمكين نكند» تا مقدار حال مهريه را به كمال بستاند و در اين ميان تفاوتى نيست بين اينكه مرد توانگر باشد يا تهى دست، اما حكم مهر مؤجّل متفاوت است و زن نمى تواند نسبت به آن چنين كند.

2- بايد به شرطى كه در مورد مهريه مورد توافق طرفين قرار گرفته است عمل شود. پس اگر شرط شود كه زن با پول مهر اثاث خانه بخرد زن بايد به اين شرط عمل كند، و اگر شرط نكرده اند ولى اين امرى عرفى است كه بر اساس آن رضايت به عقد داده اند، زن نيز بايد بدان عمل كند، زيرا شرط ضمنى است ولى اگر دو طرف شرطى گذارند كه مخالف قرآن وسنت رسول است، مانند اينكه شرط شود كه مرد ديگر ازدواج نكند يا ميان او و هووى او عدالت برقرار نكند، شرط باطل وعقد و مهر، صحيح است، ولى اگر زن سواى اين شرايط باطل به اين مقدار مهر، راضى نباشد بايد هر دو در مورد مقدار مهر، سازش كنند يا به مهر المثل بازگردند.

3- اگر در عقد، مهرى ذكر نكنند و مرد دخول كرده باشد بايد مهر المثل را به او بپردازد واگر پيش از دخول او را طلاق دهد بايد او را به چيزى كه با سطح اجتماعى خود تناسب داشته باشد، بهره مند سازد.

4- مهر المثل يعنى ارزيابى مشابه اين زن از نظرگاههاى مختلف «زيبايى، اصالت وحيثيت خانوادگى» براى شناخت مقدار مهر زنانى كه عرفاً همسان اوهستند.

5- بهره مند سازى زن «كه اصطلاحاً متعه گفته مى شود» يعنى ارزيابى وضعيت مادى مرد و دادن آنچه مناسب با مرد است. پس اگر مرد، ثروتمند باشد هديه اى گران قيمت به زن مى دهد «همچون گردنبند طلا يا لباس گرانبها» واگر وضع متوسطى داشته باشد هديه اى متوسط به زن مى دهد «همچون دستبند طلا» و اگر فقير باشد هديه اى ارزانتر به او مى دهد «همچون انگشترى طلا» و در اين زمينه معيار، عرف است.