3- عقد انسان سفيه‌ [1] اشكالى ندارد اگر در اجراى صيغه، وكيل‌ديگرى باشد، يا با اجازه ولى، براى خود عقد را اجرا كند.

4- عقد انسان مجبور در اجراى صيغه براى ديگرى يا براى خود بدون اشكال است، در صورتى كه پس از برطرف شدن حالت اجبار به عقد، اجازه دهدز

5- مرد بودن، در عاقد شرط نيست، پس زن نيز مى‌تواند به وكالت از ديگرى صيغه عقد را جارى كند، چنان كه جايز است براى خود نيز صيغه عقد بخواند.

6- در زوج وزوجه تعيين به گونه اى كه هر يك از آن دو با اسم يا وصف يا اشاره از ديگران جدا گردند شرط مى باشد. پس اگر طرف ايجاب بگويد: «زَوَّجتُك احدى بناتى»، يعنى: تو را به عقد يكى از دخترانم درمى آورم. يا بگويد: «زَوَّجتُ بنتى احد ابنيك»، يعنى: دخترم را به عقد يكى از پسران تو درمى آورم، يا يكى از آن دو، يا اينكه هر يك از دو طرف «هنگام اجراى صيغه عقد» شخصى را معين كند غير از آن كه ديگرى تعيين نموده، عقد صحيح نخواهد بود.

7- در عقد نكاح، شرط نيست هر يك از زن ومرد اوصاف تفصيلى طرف ديگر را بداند، بنابراين پس از مشخص شدن فرد مورد نظر، ندانستن اوصاف ثانوى او، زيانى به عقد نمى‌رساند.

8- در نكاح دائم يا موقت شرط كردن خيار فسخ‌ [2] در خود عقد جايز نيست واگر چنين شرطى شود، اقوى بطلان عقد است، اما شرط خيار در مهريه به گونه‌اى كه تزلزلى به خود عقد راه نيابد مانعى ندارد، ودر غير اين صورت يعنى اگر شرط فسخ در مهر، اصل عقد را متزلزل سازد باطل مى‌باشد، ولى «در صورت صحت شرط خيار» زمان آن بايد مشخص شود، واگر پيش از انقضاى مدت، مهر فسخ شود چنان است كه عقد بدون ذكر مهريه بوده باشد، ولذا به «مهر