از امام صادق (ع) نقل است كه فرمود: «اگر مى‌توانى نسلى تحويل جامعه دهى كه بار تسبيح وتنزيه خداوند را در زمين افزايش دهند چنين كن.» [1]

ازدواج، يارى دين‌

متون اسلامى تأكيد دارند كه ازدواج ابزارى است براى بالا بردن‌سطح ايمان انسان مسلمان.

يك جوان داراى حجم قابل توجهى از انگيزه‌هاى جنسى است كه پيوسته بر او فشار مى آورند تا آنها را اشباع كند، اين انگيزه‌هاى فعال- اگر بر آورده نشوند- در زندگى انسان نقش ويرانگر ايفا مى‌كنند، ونيروها وتوانائيهاى بشر را مى‌فرسايند، واو را به تباهى وعقده‌هاى جنسى مهلك مى‌كشانند، ولى ازدواج مانع از آن مى‌شود كه جوان درپليدى فرو رود، واو را وا مى دارد كه انرژى خود را در زمينه‌هاى مطلوب به كار بندد.

علاوه بر آن كه ازدواج نياز جنسى فرد را فرو مى نشاند، نياز روانى او را نيز كه قرآن بدان اشاره دارد بر مى آورد:

وَ مِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجاً لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَ جَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً [2].

«واز آيات الهى آن است كه از جنس خودتان جفتى آفريد تا در كناراو آرامش يابيد وميانتان دوستى ومحبت قرار داد.»

انسان در پرتو ازدواج نياز عاطفى وروانى خود را از راه محبت ودوستى والفت به همسر خود تأمين مى‌كند.

در پرتو اين دوستى ومهربانى است كه ساختار بنيان‌خانواده كه جايگاه آرامش والفت است فراهم مى‌آيد، به ويژه اگرحاصل اين ازدواج فرزندان صالح وبابركتى باشد كه خانه را از گرمى وشادى بپا كند وموجب شود كه هر يك از زن ومرد در برابر موجوديت خانواده، كه در ساختار آن وبالا بردن بناى آن شريك بوده‌اند، احساس مسؤوليت مشترك كنند.