«بايد مردان بى زن وزنان بى شوهر وبندگان وكنيزان صالح وشايسته‌خود را همسر دهيد، اگر بينوا باشند خدا به كرم ولطف خود توانگرشان خواهد كرد كه خدا رحمتش وسيع «ونامتناهى وبه احوال بندگان» آگاه است.»

12- خداوند از اين كه دختران جوان به فحشا مجبور گردند نهى‌كرده است، «واين البته پس از زمانى است كه آنها را امر به ازدواج مى‌كند».

خداوند مى‌فرمايد:

وَ لَا تُكْرِهُوا فَتَيَاتِكُمْ عَلَى الْبِغَاءِ إِنْ أَرَدْنَ تَحَصُّناً لِتَبْتَغُوا عَرَضَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَ مَنْ يُكْرِهْهُنَّ فَإِنَّ اللَّهَ مِنْ بَعْدِ إِكْرَاهِهِنَّ غَفُورٌ رَحِيمٌ‌ [1].

«ودختران خود را اگر خواهند كه پرهيزگار باشند به خاطر طمع مال‌دنيوى به زنا وادار نكنيد، هر كس كه آنان را به زنا وادارد خدا براى آنان‌كه به اكراه بدان كار وادار گشته‌اند آمرزنده ومهربان است.»

از اين آيات شريفه، درمى‌يابيم كه مقصود قرآن ساختن خانه زناشويى است بدور از زنا، قذف، تهمت ودروغ بستن، ودژبندى آن در پرتو عفت وپاكى چشم وبازداشتن از «تَبَرُّج»، يعنى زينت نمايى زن در برابر نامحرمان.

با تأمل وانديشه دقيق در آيات مذكور وتدبر در تأكيد قرآن پيرامون تزكيه وپاكى، در مى‌يابيم كه حكمت بسيارى از احكام مربوط به زن حفظ جامعه از زنا است. بدين ترتيب فقهاى ما از مجموع احكام شريعت، نگاه كردن توأم با لذت و ريبه را حرام دانسته اند حتى در موارد استثنا شده، ومقصود از «لذت» آن چيزى است كه غريزه وشهوت را بر مى انگيزد و «ريبه» يعنى ترس از افتادن در عمل حرام.

قرآن كريم بيان داشته است كه از برجسته‌ترين ويژگيهاى مؤمنان حفظ شرمگاه است. خداوند مى‌فرمايد:

وَ الَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ* إِلَّا عَلَى أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَيْرُ مَلُومِينَ* فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاءَ ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ العَادُونَ‌ [2].

«وآنها كه دامان خود را «از آلوده شدن به بى عفتى» حفظ مى‌كنند* وتنها آميزش جنسى به همسران وكنيزان ملكى‌شان دارند كه دربهره‌گيرى از آنان ملامت نمى‌شوند* وكسانى كه غير از اين طريق را طلب‌كنند، تجاوزگرند.»