وصيت كننده‌

14- براى اينكه وصيتِ وصيت كننده صحيح ونافذ باشد بايد شرايط زير را داشته باشد:

اول: بايد شرايط عمومى اهليّت يعنى بلوغ، عقل، قصد واختيار را داشته باشد.

دوم: وصيت كودك زير ده سال صحيح نيست، اما كودك ده سال به بالا، بنابر قول قويتر ومشهور فقها اگر عاقل بوده ووصيتش منحصراً درباره اعمال نيك وشايسته باشد صحيح است.

سوم: وصيّت ديوانه در حال جنون صحيح نيست، اما اگر در حالى كه عاقل است وصيت كند وسپس ديوانه شود، وصيّتش باطل نمى‌شود، همينطور است حكم كسى كه مست مى‌شود، كه وصيّت او به هنگام مستى صحيح نيست.

چهارم: اما سفيه، اگر وصيّت مالى او موافق خرد وعقل باشد، صحيح است، اما ديگر وصيّت‌هاى او، اگر ميزان سفاهت او به اندازه‌اى نباشد كه عرف همه تصرّفات واعمال او را بى‌اعتبار بداند، وصيتهاى ديگر او نيز درست خواهند بود.

پنجم: وصيّت شخصى كه خودكشى كرده صحيح نيست، لذا كسى كه از روى‌گناه ومعصيت اقدام به خودكشى مى‌كند وسپس قبل از اينكه بميرد وصيت كند، وصيتش لغو وبيهوده است. بايد توجه كرد كه عمليات شهادت طلبانه بكلى‌خارج از مفهوم خود كشى است.

موصى له‌

15- شخص موصى له «كسيكه چيزى براى او وصيّت مى‌شود» بايد هنگام وصيت موجود باشد، بنابراين وصيت براى شخص مرده، يا براى كسى كه فلان زن در آينده به آن حامله خواهد شد، يا براى كسى از فرزندان فلانى كه در آينده به وجود خواهند آمد صحيح نيست.

16- وصيت براى جنينى كه در هنگام وصيت در رحم مادر است، حتى اگر روح هنوز در او دميده نشده باشد صحيح است، پس اگر زنده به دنيا آمد به وصيّت عمل خواهد شد، اما اگر مرده به دنيا بيايد، وصيت باطل شده ومال به ورثه وصيت كننده باز مى‌گردد.