فصل بيست وسوم: نذر وعهد

از امام صادق (ع) در باره مردى كه مى‌گفت: «بر عهده من نذرى است» سؤال شد كه آيا بايد به آن وفا كند ياخير؟

امام فرمود:

«لَيْس‌النَّذْرُ بِشَىْ‌ءٍ حَتَّى يُسَمِّىَ لِلَّهِ صِيَاماً أَوْ صَدَقَةً أَوْ هَدْياً أَوْ حَجّاً»

[1] «نذر به چيزى «ثابت نشده وواجب» نيست مگر اينكه با ذكر نام خدا روزه‌اى يا صدقه‌اى يا هديه‌اى يا حجى را نذر كند».

نذر چيست؟

1- نذر عبارت است از ايجاد تعهّد براى خود به انجام يا ترك عملى براى‌خداوند متعال، مثل اينكه بگويد: «بر عهده من است كه براى خدا پنج روز روزه بگيرم» [2] يا «بر عهده من است كه براى خدا دخانيات را ترك كنم» [3].

2- نذر به مجرد نيت قلبى منعقد نمى‌شود، بلكه نذر از رهگذر لفظى كه دلالت بر تعهّد به انجام دادن عمل ويا ترك كارى معين براى خداوند كند، منعقد مى‌شود.

3- انعقاد نذر فقط منحصر به واژه مقدس «الله» نيست، بلكه بنابر ظاهر، نذر به غير از اين واژه مقدس، با نامهاى ديگر مبارك خدا وند متعال بنا بر تفصيلى‌كه در احكام سوگند بيان كرديم نيز منعقد مى‌شود.

4- به نظر مى‌رسد جارى كردن صيغه نذر به زبان عربى شرط نيست، بلكه با هر عبارتى كه دلالت بر معناى مذكور بكند به هر زبانى كه باشد منعقد مى‌شود.

نذر كننده‌

5- نذر كننده بايد تمامى شرايط اهليّت را همانگونه كه در احكام يمين «سوگند» بيان كرديم، دارا باشد.