فصل بيست ودوّم: سوگند خوردن‌

امام صادق (ع) از رسول خدا (ص) روايت كردند كه ايشان فرمودند:

«مَنْ أَجَلَّ اللَّهَ أَنْ يَحْلِفَ بِهِ أَعْطَاهُ اللَّهُ خَيْراً مِمَّا ذَهَبَ مِنْهُ»

. «هر كسى خداوند را بالاتر از آن بداند كه به نام مباركش قسم بخورد «يعنى به خداوند قسم نخورد» خداوند بيشتر از آنچه را كه به خاطر قسم نخوردن از دست داده به او عطا مى‌كند».

ونيز امام صادق (ع) فرمودند:

«لَا تَحْلِفُوا بِاللَّهِ صَادِقِينَ وَ لَا كَاذِبِينَ فَإِنَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ وَ لا تَجْعَلُوا اللَّهَ عُرْضَةً لِأَيْمانِكُمْ». [1]

«به خداوند قسم نخوريد، حال چه راست وچه دروغ، زيرا كه خداوند متعال فرموده: «خدا را در معرض سوگندهايتان قرار مدهيد».

مقدمه:

سوگند خوردن به خداوند متعال از امور شايع بين مردم است، كه در هرعصرى ودر ميان اصناف مختلف بشر وجود داشته ودر شريعت، احكام خاصى درباره‌اش وارد شده است. سوگند خوردن به چهار گونه تقسيم مى‌شود:

1- سوگند تأييد، كه مراد از آن تأييد كردن خبرى است كه درگذشته، يا در حال حاضر واقع شده است، مانند اينكه بگويد «به خدا قسم كتاب را در روز گذشته خواندم» «به خدا سوگند مريضم».

بر اين نوع سوگند در صورتى كه دروغ باشد چيزى غير از گناه مترتب نيست. وسوگند دروغ در بعضى روايات «يمين الغموس» [2] ناميده شده است زيرا اين سوگند صاحب خود را در گناه فرو مى‌برد.