نمى كند، همه وهمه، امكان دارد در يك لحظه تمام چيزهايى را كه طى سالها به دست آورده اند، از كف بدهند.

4- امنيت اجتماعى دورى از ستم واحترام به حقوق ديگران‌

خداوند متعال مى فرمايد:

قُلْ إِنَّمَا حَرَّمَ رَبِّىَ الْفَوَاحِشَ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَ مَا بَطَنَ وَ الْإِثْمَ وَ الْبَغْىَ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَ أَنْ تُشْرِكُوا بِاللَّهِ مَا لَمْ يُنَزِّلْ بِهِ سُلْطَاناً وَ أَنْ تَقُولُوا عَلَى اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ «اعراف، 33».

«بگو: «خداوند، تنها اعمال زشت را، چه آشكار باشد چه پنهان، حرام كرده است؛ و «همچنين» گناه وستم به ناحق را؛ واينكه چيزى را كه خداوند دليلى براى آن نازل نكرده، شريك او قرار دهيد؛ وبه خدا مطلبى نسبت دهيد كه نمى دانيد»».

رهيافت وحى:

مى توان چكيده حكمت برقرارى صلح وآرامش ميان مردم «امنيت جامعه» را در دو امر- شناسايى واحترام متقابل- بيان كرد. از همين رو اگر در جامعه اى هركس ديگران را به رسميت شناسد وبه حقوقشان احترام گذارد، امنيت وصلح وآرامش برقرار خواهد شد. در واقع قوانين جارى در جوامع، به ويژه قوانين حقوقى، اين رويه از امنيت را مد نظر داشته اند.

احكام:

1- برترى جويى در زمين وتلاش در راه به استضعاف كشيدن ديگران وتكبّر ورزيدن بر ايشان جايز نيست. هر مسلمان بايد تا ريشه كنى كامل تكبّر وتعصّبهاى نابه جا از روان خود با نفسش به مجاهده بپردازد.

2- مسلمانان بايد در برابر كسانى كه مى خواهند با نام قوم گرايى، نژادپرستى، دين ويا هر نام ديگرى از اين دست به ناحق بر سرنوشت ديگران دست اندازند، به مقابله پردازند، چرا كه برقرارى صلح وامنيت وآرامش تنها به وسيله مقابله با ستم سياسى ميسّر مى شود.