فصل دوازدهم: ضمانت‌

از امام صادق (ع) روايت شده است كه رسول اللَّه (ص) فرمودند:

«مَنْ ضَمِنَ لِأَخِيهِ حَاجَةً لَمْ يَنْظُرِ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِى حَاجَتِهِ حَتَّى يَقْضِيَهَا»

«هركس حاجتى را براى برادرش ضمانت كند، خداوند عز وجل حاجتش را بى درنگ بر آورده مى‌كند» [1].

ضمانت چيست؟

1- ضمانت، تعهد ضامن است براى اداى تعهدات والتزاماتى كه بر عهده فردضمانت شده است.

2- بنابر اين اگر شخصى به ديگرى بدهكار باشد، وفرد سومى به طلبكارتعهد دهد كه آنچه بر عهده بدهكار است را پرداخت كند، وطلبكار نيز از اين تعهد راضى باشد، ضمانت واقع شده وبه كسى كه تعهد داده «ضامن»، وبه بدهكار ضمانت شده «مضمون عنه»، وبه طلبكار «مضمون له» مى‌گويند.

ركن تراضى‌

3- رضايت دو طرف اصلى ضمانت يعنى ضامن وطلبكار، مانند سايرقراردادها ركن واصل است. اما رضايت ضمانت شده «بدهكار» شرط نيست، بنابراين اگر توافق ورضايت بين ضامن وطلبكار انجام گيرد، قرارداد ضمانت منعقد شده است.

4- ايجاب وقبول دو طرف نشان دهنده رضايت آنان است، وتفاوتى نداردكه ايجاب از طرف ضامن باتعبير كلامى «با هر لفظ» ويا از رهگذر فعل وعمل باشد، همچنين است قبولى كه بايد از طرف طلبكار «مضمون له» صادر شود.