سلام مى گويند «وبا بى اعتنايى وبزرگوارى مى گذرند، كسانى كه شبانگاه براى پروردگارشان سجده وقيام مى كنند.»

رهيافت وحى:

امور مؤمنان برپايه اعتدال پايه ريزى شده است، ولى امور غافلان برپايه افراط. از همين روست كه هوى وهوس غافلان را به حركت وا مى دارد. چه غافلان همواره يا زياده روى مى كنند يا كوتاهى، ولى مؤمنان بر راه راست پابرجايند، حال آنكه ديگران گاهى به راست وگاهى به چپ متمايل مى شوند. در واقع مؤمنان همواره از فرو افتادن در چاه افراط وتفريط در امانند.

احكام:

1- مؤمن بايد پيش از قدم گذاشتن در هر كارى به پيامدهاى آن اقدام فكر كند تا انديشه اش از حركتش، بصيرتش از گام نهادنش وتدبيرش از امورش وبرنامه ريزى اش از راه درپيش گرفتنش پيشى گيرد، چرا كه به آرامى گام نهادن «يعنى درپيش گرفتن روش متعادل در زندگى» كه مشخصه رفتار يك مؤمن است، وسيله ايست كه وى را از سرانجام تندروى در امان مى دارد.

2- مؤمن، هنگام بخشش، بايد خشم، رضايت وحب وبغض وكليّه واكنشهاى خود را مهار كند، بنابراين نبايد بخل ورزى وى را از بخشش هرچند اندك باز دارد، چه، بى بهره گى ومحروميت كمتر از آن است. همچنان كه اسراف نيز نبايد وى را به بذل وبخشش بيجا سوق دهد.

3- همچنين مؤمن بايد در كارهاى خود نيكوكار باشد، البته نيكوكارى نبايد به حال وى وكسانى كه نفقه ايشان بر وى واجب است زيان رسان باشد. از همين رو نمى توان به بهانه خدمت به جامعه، از فرزندان خود غفلت كرد، همچنين نبايد تنها به فرزندان بسنده كرد وجامعه را از نظر دور داشت. بلكه يك انسان مؤمن بايد با حكمت ودور انديشى ميان اين دو حالت توازن ايجاد كند تا حيات فردى واجتماعيش از سلامت كافى برخوردار شود. حال آنكه كوتاهى‌