به اعضاى خود ستم روا داشته اند بلكه جامعه را به تباهى كشانيده وبذرهاى فتنه را در ميان مردم خواهند پاشيد.

5- همچنين بر گروهها، مذاهب وصاحبنظران اسلامى وحوزه هاى علميه است كه مراقب جهت گيريهاى خود باشند، آنها نبايد مسائل خاص خود را بر مسائل عمومى امّت ترجيح دهند تا از آن رهگذر فضايى از بدگمانى وتشويش به وجود آيد ودر آن فضا آرامش وسكينه ايمانى از روانها رخت بربندد، بلكه اين جوامع بايد در يگانه ساختن صفوف مؤمنين ونزديك ساختن آنها به يكديگر كوشا باشند.

6- يكى از والاترين صفات نيكو، رضامندى ورسيدن به مقام تسليم در برابر قضا وقدر الهى است. از همين رو متولّيان امر فرهنگ وتربيت بايد به پرورش اين ويژگى در جامعه اهتمام ورزند تا آرامش به روانها راه يابد وبه استقرار صلح وامنيت در جامعه هرچه بيشتر كمك شود.

7- انسان- براى برخوردار شدن از رضايت- بايد امور دنيوى خود را با امور دنيوى فرودستان خود بسنجد. چه اين امر وى را به آنچه دارد خشنودتر وسپاسگذارتر واز نظر روانى بى نيازتر مى سازد.

8- برماست كه دوست داشتن خداوند را به عنوان پايه اى بنيادين براى تربيت مردم قرار دهيم تا مردم از زندگى همراه با امنيت وآرامش بهره مند شوند. چه دست يافتن به محبّت الهى درجه اى والا محسوب مى شود، چرا كه حب ودوستى چنان كه به نظر مى آيد- آرمانى والا براى روان وجذبه اى به سوى بالا وبخشش واحسان وآگاهى ژرفى از حقيقت است.

2- امنيت و روش متعادل‌

خداوند سبحان مى فرمايد:

وَ عِبَادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً وَ إِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَاماً* وَ الَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِيَاماً «فرقان، 63- 64»

«بندگان «خاص خداوند» رحمان، كسانى هستند كه با آرامش وبى تكبر بر زمين راه مى روند وهنگامى كه جاهلان آنها را مخاطب سازند «وسخنان نابخردانه گويند»، به آنها