5- به علاوه، امنيّت گونه اى پيراستگى فرهنگى است، كه باطل ودروغ بستن به خداوند ورويگردانى از حق در آن راه ندارد.

در واقع امنيت در اين مفهوم، رويه برجسته ايمان را تشكيل مى دهد. از همين روست كه اين دو واژه «ايمان وامنيت» كاربرد مشابهى دارند. مؤمن كسى است كه به ديگران امان مى دهد وهر حقّى را مى شناسد. ايمان انسان را به پذيرش حقوق تمام اشياء از جمله حق خداوند متعال، حقّ خلق خدا، حق خويش، حقوق ديگران و ... فرا مى خواند واز اين رهگذر تمام اين حقوق «حرمت» نام مى گيرند. چرا كه مؤمنان آن حقوق را محترم مى شمرند وآنها را به رسميت مى شناسند واز تجاوز به آنها پرهيز مى كنند. در اين صورت اگر آزادى از سوى من فراهم آيد بدين معنى است كه از سوى شما نيز فراهم آمده است. به عبارت ديگر به رسميت شناختن حقّ شما در سخن گفتن توسّط من بدين معنى است كه من از جانب خود به شما آزادى بيان داده ام. بدينسان، ارزشهاى والاى دينى يعنى امنيت، عدالت وآزادى با يكديگر در مى آميزند؛ امنيت بدون اداى حقوق محقّق نخواهد شد، از سويى ديگر اداى حقوق، آزادى مردم را نيز فراهم مى آورد.

در اين فصل حوزه هاى گوناگون امنيت را مورد بررسى قرار مى دهيم:

1- امنيت؛ آرامش روانى‌

خداوند سبحان مى فرمايد:

وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِى الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَ لَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِى ارْتَضَى لَهُمْ وَ لَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً يَعْبُدُونَنِى لَا يُشْرِكُونَ بِى شَيْئاً وَ مَنْ كَفَرَ بَعْدَ ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ «نور، 55»

«خداوند به كسانى از شما كه ايمان آورده وكار شايسته انجام داده اند وعده مى دهد كه قطعاٌ آنان را حكمران روى زمين خواهد كرد، همانگونه كه به پيشينيان آنها خلافت روى زمين را بخشيد، ودين وآيينى را كه براى آنان پسنديده، پا برجا وريشه دار خواهد كرد، وترسشان را به امنيت وآرامش مبدل مى كند، آنچنان كه تنها مرا مى پرستند وچيزى را شريك من نخواهند ساخت. وكسانى كه پس از آن كافر شوند، آنها فاسقانند.»