ه-- واجب نيست كه حتماً ايجاب وقبول از ساختار فعل ماضى «مثلًا فروختم» پيروى كنند بلكه مى‌توان صيغه عقد را با ساختار فعل مضارع نيز جارى كرد «مثلًا مى‌فروشم».

و- خطا در تلفّظ واژه‌ها ويا اشتباهات ديگرى در سخن كه معنى را تغيير نمى‌دهند آسيبى به قرارداد نمى‌رسانند.

2- ايجاب بايد پيش از قبول صورت پذيرد، ولى در صورتى كه قرارداد «لفظى يا كتبى» معنى خواسته شده را برساند، اين امر واجب نمى‌باشد، مثلًا اگر خريدار پيش از فروشنده سند فروش خانه را امضا كند، قرارداد صحيح است.

3- بين ايجاب وقبول بايد توالى عرفى موجود باشد به گونه‌اى كه اين دو، مؤلّفه يك عقد محسوب شوند، در غير اين صورت، اگر ميان ايجاب وقبول زمان طولانى‌اى فاصله بيفتد به گونه‌اى كه در عرف ديگر به آن عقد اطلاق نشود، قراردادى منعقد نخواهد شد.

البتّه اگر ويژگيهاى قرارداد چنين فاصله زمانى‌اى را اقتضا كند، اشكالى نيست. مانند اينكه ايجاب كننده، ايجاب خود را به زبانى غير از زبان خريدار بگويد، وخريدار پس از ترجمه صيغه عقد، قبول خود را ابراز كند. همچنين است اگر مثلًا فروشنده متن قرارداد را از طريق پست براى خريدار بفرستد تا وى آن را امضا كند، وخريدار نيز پس از بررسى‌ها ومشورتهاى لازم آن را امضا كند.

معيار در اينجا عرف است، يعنى اين عرف است كه بايد ايجاب وقبول طرفهاى قرارداد را متوالى دانسته وعملكرد دوطرف را به مثابه عقدى يگانه محسوب كند. از اين رو اگر ميان ايجاب وقبول مدّت زمانى فاصله بيفتد، به گونه‌اى كه عرف، قبول طرف دوّم را در پاسخ ايجاب طرف اوّل نپندارد، عقد باطل خواهد بود.

4- همخوانى ميان ايجاب وقبول، يكى ديگر از شرطهاى درستى عقد مى‌باشد. از اين رو اگر طرف اوّل در ايجاب خود، كالا ويا شرطى معيّن وطرف دوّم در قبول خود كالا ويا شرط ديگرى را مدّنظر قرار داده باشد، عقد كامل نخواهد شد. به عنوان نمونه اگر كسى صاحب يك ساختمان چند طبقه باشد وبه قصد فروش طبقه دوّم اين ساختمان، ايجابى صورت دهد، ولى در مقابل، خريدار،